Wiza Schengen to dokument, który otwiera mnóstwo możliwości dla turystów z całego świata, zwłaszcza Europejczyków. Dzięki niej możesz podróżować do Europy bez kontroli paszportowej, nie tylko w pracy, ale także podróżować do znanych krajów.
Historia stworzenia
Nazwa tej wizy pochodzi od miejscowości o tej samej nazwie znajdującej się w Luksemburgu. To Schengen było najbliższą wioską od miejsca zawarcia układu z Schengen. Jego istotą jest zniesienie kontroli paszportowej.
Pomysł stworzenia takiego dokumentu pojawił się dawno temu, w średniowieczu. Ale tutaj najbardziej aktywne kroki w celu opracowania umowy zaczęły pojawiać się później. Powodem tego była globalizacja. Jego pojawienie się na świecie oznaczało rozszerzenie i otwarcie granic. Druga połowa XX wieku rozpoczęła się od integracji gospodarczej, a ostatnim impulsem było utworzenie Unii Europejskiej.
Ten rodzaj wizy pomógł wielu obcokrajowcom w podróżowaniu po Europie, przymykając oczy na wszelkiego rodzaju zakazy. Oczywiście, daleko od wszystkich krajów strefy Schengen, których lista powstała później, były natychmiast otwarte na „komunikację”, niemniej jednak to, co się stało, pomogło zrobić krok w kierunku rozwoju.
Warto zauważyć, że taki system był bezpośrednio związany z funkcjonowaniem UES. Celem jest stworzenie wspólnego rynku. Aby to zrobić, musieliście przestrzegać „Czterech Wolności”, to znaczy niezakłóconego ruchu:
- ludzie
- towary;
- usługi;
- stolica.
Na poparcie drugiego i trzeciego punktu w późnych latach 50-tych. W XX wieku powstała Unia Celna. Pomimo faktu, że obywatele krajów będących członkami EWG mogli podróżować po krajach sąsiednich bez uzyskania przepustki, nie można było uniknąć problemów z paszportem.
Dlatego w 1985 r. Kraje Beneluksu, Niemcy i Francja podpisały dokument, który z czasem pozwolił na zniesienie kontroli zagranicznej.
Konwencja
Tak więc w 1984 r. Zawarto konwencję o korzystaniu z układu z Schengen. Stronami, jak wspomniano powyżej, były mocarstwa Beneluksu, NRD i Francja. W dokumencie ogłoszono stopniowe anulowanie inspekcji na sąsiednich granicach, natychmiast pojawiła się strefa Schengen.
Na początku artykułu powiedziano, że nazwa dokumentu pochodzi od pobliskiej wioski. Jest tak, ponieważ podpisanie aktu miało miejsce na statku, który przekroczył Mozelę. Statek nazywał się Księżniczka Marie-Astrid.
Oczywiście Konwencja natychmiast wywołała wiele pytań i sprzeczności. Wiele przyszłych krajów Schengen nie chciało tego wspierać. Początkowo dokument Schengen był nieco oddalony od europejskich organizacji integracyjnych.
Jednolity akt europejski pomógł w dalszym rozwijaniu tego pomysłu. Dzięki niemu ustalono jasne terminy na utworzenie rynku środkowoeuropejskiego.
Ostateczna ścieżka
Teraz sprawa pozostała niewielka - do utworzenia Unii Europejskiej. Dokument dotyczący utworzenia UE został przyjęty w Holandii, a jego głównym postanowieniem było stworzenie obywatelstwa osobistego. Teraz obywatele UE mogą swobodnie poruszać się po Unii. Wtedy postanowili rozważyć kwestię zagranicznej kontroli.
Aby wszystko się spełniło, musiałem podpisać kolejny dokument w 1990 roku. Jego głównymi przepisami były: strefa Schengen, zniesienie kontroli, wspólna praca sądu i policji, ujednolicenie systemu wizowego. Po zawarciu paktu przystąpiły do niego Portugalia i Włochy.
Dramatyczne zmiany w dokumencie miały miejsce w 1999 r. Traktat z Amsterdamu ogłosił zmiany paktu UE, w związku z czym wpłynęły również na postanowienia konwencji z Schengen. Od tego momentu powstały przepisy Schengen. A teraz dowiadujemy się, które kraje znajdują się w strefie Schengen.
Kraje członkowskie
Estonia, Szwajcaria, Szwecja, Republika Czeska, Francja, Finlandia, Słowenia, Słowacja, Portugalia, Polska, Norwegia, Holandia, Malta, Luksemburg, Liechtenstein, Litwa, Łotwa, Islandia, Włochy, Hiszpania, Grecja, Niemcy, Dania, Węgry, Belgia i Austria to strefa Schengen, która składa się z 25 krajów.
Następnie zaczynają się pewne niuanse. Na przykład mikropaństwa, które nie zawarły porozumienia - Watykan, Monako, San Marino i Andora - są małymi miasteczkami otoczonymi państwami Schengen i dlatego automatycznie tworzą strefę Schengen.
Nie wszystkie kraje strefy Schengen, którą widziałeś powyżej, pozwalają turystom odwiedzać tak łatwo. W Andorze wszystko jest trochę bardziej skomplikowane. Aby dostać się do kraju, musisz wydać wiele biletów wstępu.
Wyjątki od zasad
Założycielami są Francuzi i Holendrzy, ale ich regiony zamorskie nie uczestniczą w tej procedurze kontrolnej. Kontrolowane również przez Hiszpanię Ceuta i Melilla zostały wyłączone z umowy, ale w zasadzie dotarcie tam z Schengen nie będzie trudne. Dzięki Gibraltarowi sprawy są jeszcze bardziej skomplikowane, możesz je odwiedzić tylko ze specjalnym dostępem.
Wielka Brytania i Irlandia porzuciły strefę Schengen, ponieważ mają już własne specjalne tolerancje. Bułgaria, Rumunia i Cypr zapewniają niepełne możliwości w zakresie dokumentów Schengen. Tymczasem każde mocarstwo, które podpisało umowę, może czasowo odmówić swobodnego przekraczania jej granic z powodu pewnych okoliczności.
Różnica: strefa i umowa
Istnieje znacząca różnica w tych koncepcjach. Na przykładzie tej samej Anglii i Irlandii warto powiedzieć: chociaż strefa Schengen nie działa na nie, to jednak pakt został zawarty, a kontrola dokumentów jest tutaj w pełni operacyjna.
W rezultacie osoba, która otrzymała przepustkę do państwa Schengen, może podróżować do dowolnego regionu, który zawarł ten akt. Państwo Schengen odwiedza każdy mieszkaniec kraju Schengen.
Rodzaje wiz
- „A” pozwala na członkostwo tylko w strefie tranzytowej.
- „B” - wstęp na 5 dni, umożliwia wielokrotne śledzenie regionu państwa Schengen.
- „C” to trzymiesięczny dokument dla turystów. Pozwala kilka razy odwiedzić państwo Schengen.
- „D” - wstęp na okres trzech miesięcy. Umożliwia obywatelowi przemieszczanie się przez inne kraje należące do strefy Schengen. Tranzyt nie powinien przekraczać pięciu dni.
- „C + D” wydawane jest na długi pobyt i nie wyklucza swobodnego przepływu obszaru objętego porozumieniem.
Istnieje również uproszczony akt tranzytowy, który pozwala na przemieszczanie się między Rosją a Kaliningradem.
Gdzie jeszcze iść?
Strefa Schengen, której lista obejmuje 25 krajów, oferuje turystom szereg uprawnień, do których można się udać za pomocą zezwolenia Schengen. Do Albanii - z wizą klasy „C” lub „D”. Do Bułgarii - z homologacją typu „C” na okres do sześciu miesięcy. Możesz jechać na Gibraltar z karnetem kategorii C przez zaledwie trzy tygodnie. W tej samej kategorii możesz udać się na Cypr, Rumunię lub Chorwację.
W Kostaryce przez trzy miesiące zostaniesz przyjęty z dowolnym dokumentem Schengen, a dla Panamy potrzebujesz wizy wielokrotnej lub podwójnej, ale wcześniej musisz odwiedzić kraj, który wydał dokument. Możesz dostać się na Reunion i Gujanę Francuską tylko wtedy, gdy masz specjalną notatkę na swojej wizie.
