Czas pracy jest niezmiennie jednostką miary ilości pracy. Pozwala to ocenić ilość zasobów wydanych przez daną osobę, a także skuteczność jej działań. Taki środek stosuje się do każdej pracy, niezależnie od jej cech.
Pojęcie czasu pracy jest stosowane nie tylko w prawie pracy. Jest również rozważany przez takie nauki, jak ekonomia, socjologia itp. Jakie rodzaje czasu pracy są dostępne na mocy Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej, zostaną rozważone w artykule.
Podstawowa koncepcja
Wygląd i rodzaje godzin pracy na podstawie Kodeksu pracy są uwzględniane w celu ustalenia praw i obowiązków pracowników dowolnej organizacji. Takie regulacje prawne są niezwykle ważne dla społeczeństwa.
Podczas czasu, który człowiek spędza w pracy, tworzy pewną liczbę wartości, świadczy usługi. Jest to wynik takiej działalności, która pozwala nam stworzyć podstawy dobrobytu zarówno jednostki, jak i całego społeczeństwa.
W godzinach pracy pracownik pracuje przez określoną liczbę godzin. Systemy motywacyjne sprawiają, że interesuje go produktywna praca. Jednocześnie pracownik dba również o interesy swojego pracodawcy, społeczeństwa jako całości. Aby zapewnić skuteczność pracy, przepisy regulują również czas odpoczynku. Jego organizacja pracownicza powinna wykorzystać według własnego uznania, przywracając siłę do dalszych działań.
Rodzaje czasu pracy zgodnie z kodeksem pracy Republiki Kazachstanu, Federacja Rosyjska są określane przez stosunek odpoczynku i zatrudnienia pracownika. Na podstawie przepisów ustala się czas, przez który pracownik musi pozostać w swoim miejscu pracy. Mierzy się go w dniach, godzinach, minutach. Istnieje również koncepcja tygodnia zmiany i tygodnia pracy.
Zgodnie z art. 91 pojęcie czasu pracy uważa się za okres, w którym pracownik jest zobowiązany do wypełnienia powierzonych mu obowiązków na podstawie wewnętrznych przepisów i umowy.
Wartości normatywne
Rodzaje godzin pracy na podstawie Kodeksu pracy Republiki Kazachstanu, Federacji Rosyjskiej, Republiki Białorusi i innych państw można rozpatrywać w trzech aspektach regulacyjnych.
W pierwszym przypadku koncepcja ta jest stosowana w prawodawstwie jako norma dotycząca długości okresu, w którym pracownik jest zaangażowany w działalność w organizacji. Jednocześnie czas pracy jest uważany za miarę pracy związaną z okresami kalendarzowymi. Na przykład może to być tydzień pracy, podczas którego pracownik musi pozostać na swoim miejscu i wykonywać wskazane czynności przez 40 godzin.
W drugim aspekcie czas pracy uważa się za okres, w którym pracownik pełni określoną funkcję, na co wskazują stosunki pracy. Jednocześnie czas trwania takich działań określają zasady porządku organizacji, a w niektórych przypadkach specjalne instrukcje pracodawcy. W takim przypadku pracownik może zostać zobowiązany do podjęcia pracy poza ustalonym harmonogramem. W tym przypadku mówimy o zatrudnieniu w godzinach nadliczbowych, pracy w dni wolne od pracy, w weekendy.
W trzecim aspekcie czas pracy jest uznawany przez prawo za okres, w którym pracownik był faktycznie obecny w swoim miejscu pracy. Co więcej, ustalone normy nie zawsze pokrywają się z rzeczywistym czasem trwania pracy danej osoby przez określony czas.
Jeśli weźmiemy pod uwagę faktyczny czas pracy pracownika organizacji, możemy wyciągnąć wnioski na temat rzeczywistego poziomu wysiłku włożonego w osiągnięcie celów wyznaczonych przez organizację. Może się pokrywać lub różnić od ustalonej normy w jednym lub innym kierunku.
Godziny pracy
Rodzaje godzin pracy w ramach Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej są rozpatrywane z normatywnego punktu widzenia. Główne standardy prawne są ustalone w TC, które określają pojęcie okresu aktywności zawodowej danej osoby. Należą do nich: tydzień pracy, dzień, limit zatrudnienia, zmiana, okres rozliczeniowy.
Zgodnie z art. 91 tydzień roboczy to okres, w którym pracownik organizacji spędza 40 godzin w swoim miejscu pracy. Jest to najczęstsza metoda pomiaru, która jest ważna zarówno dla tygodnia 5-, jak i 6-dniowego.
Zmiana pracy trwa określoną liczbę godzin. W tym czasie pracownik wypełnia powierzone mu obowiązki, a następnie operator zmiany przejmuje miejsce pracy. Wszyscy ludzie na zmiany są zaangażowani w jeden proces produkcyjny.
Okres rozliczeniowy służy do ustalenia liczby godzin przepracowanych przez pracownika w określonym okresie zgodnie z kalendarzem. Limit zatrudnienia to limit przewidziany przez prawo dla pracowników w określonym okresie kalendarzowym.
Biorąc pod uwagę ustalone wartości i rodzaje czasu pracy zgodnie z Kodeksem pracy, należy powiedzieć o takiej normie jak dzień pracy. Czas jego trwania nie jest jasno określony. Jednak artykuł 91 stanowi, że przez 6-dniowy tydzień długość dnia wynosi 7 godzin.
Tryb czasu
Czas trwania działalności zawodowej jest określony przez prawo. Rodzaje godzin pracy w ramach Kodeksu pracy należy badać pod kątem reżimu ustanowionego na podstawie wewnętrznych harmonogramów i norm. Zgodnie z art. 100 pojęcie reżimu czasu pracy obejmuje długość tygodnia pracy, niestandardowy dzień dla niektórych kategorii pracowników, czas trwania zmiany, niepełny etat, czas rozpoczęcia, zakończenia, przerwy i naprzemienne dni wolne i okresy pracy. Wszystkie te standardy są ustanowione w wewnętrznych dokumentach regulacyjnych organizacji, zatwierdzonych przez harmonogramy, układy zbiorowe, umowy o pracę, umowy.
Nie ma jasno określonych zasad określania rodzajów czasu pracy. Ustawodawstwo reguluje ramy, w których dokonuje się wyboru trybu produkcji.
Wpływ reżimu na ludzi jest również badany przez takie nauki, jak fizjologia, psychologia. W tym przypadku przedmiotem ich badań są procesy, które rozwijają się i zachodzą w ludzkim ciele, psychika w procesie jego działalności zawodowej. Należy zauważyć, że reżim czasowy dla pracowników organizacji i samego przedsiębiorstwa nie są identyczne.
Klasyfikacja
Rodzaje czasu pracy zgodnie z kodeksem pracy i prawem są wybierane przez kierownictwo zgodnie z zadaniami określonymi w miejscu pracy. Pracownicy mogą działać w określonym systemie. Dokonuje rezerwacji, ubiegając się o pracę. Rodzaje czasu na realizację działań związanych z pracą mogą być następujące:
- skrócona księgowość;
- codzienna księgowość;
- nieregularny dzień;
- elastyczne godziny pracy;
- tryb zmiany biegów;
- dzień podzielony na części.
Rodzaje pracy w pełnym wymiarze godzin zgodnie z Kodeksem pracy mogą zostać przyjęte przez kierownictwo organizacji zgodnie ze 100 artykułami. W takim przypadku władze mogą zaakceptować jako główny tryb pracy 5-dniowy (2 dni wolne), 6-dniowy (1 dzień wolny) tydzień pracy lub harmonogram z dniami ruchomymi.
Artykuł 104 reguluje rozliczanie czasu spędzonego przez zsumowanie przepracowanych godzin.
W zależności od długości aktywności zawodowej pracowników w danym okresie istnieją trzy główne rodzaje czasu pracy.Może być normalny, skracany i niekompletny. Wszystkie odnoszą się do znormalizowanego ustawodawstwa dotyczącego czasu.
Czas na normalne godziny pracy
Aby poznać cechy i rodzaje czasu pracy w ramach Kodeksu pracy, należy je szczegółowo rozważyć. Trzy główne kategorie są stosowane w organizacjach zgodnie z prawem.
Czas na normalny czas pracy jest wskaźnikiem, którego muszą przestrzegać wszystkie podmioty gospodarcze w naszym kraju. Jest prawnie ustalone, że pracownik i pracodawca zawierają umowę dotyczącą okresu pobytu pracownika na jego miejscu, wykonywania obowiązków zawodowych.
Dzień pracy powinien trwać normalnie, niezależnie od formy własności przedsiębiorstwa. Wskaźnik ten nie powinien przekraczać 40 godzin / tydzień. Ta liczba godzin jest maksymalną dopuszczalną wartością dla wszystkich pracowników organizacji, przedsiębiorstw, firm itp.
Jednocześnie pracownik, który przepracował normalną liczbę godzin tygodniowo, może kwalifikować się do wypłaty swojej pracy nie niższej niż poziom określony prawem.
Skrócony czas
Rozważając rodzaje pracy w pełnym i niepełnym wymiarze godzin na podstawie Kodeksu pracy, należy zwrócić szczególną uwagę na taką kategorię, jak skrócony okres pracy. Jest krótszy niż normalny czas trwania. Jednak pracownik, który jest uprawniony do pracy w ograniczonym czasie, twierdzi, że jest w pełni wynagradzany za swoją pracę.
Zgodnie z art. 92 normalna długość dnia pracy jest zmniejszona dla niektórych grup ludności. Należą do nich:
- pracownicy poniżej 16 roku życia (nie więcej niż 24 godziny na tydzień);
- pracownicy w wieku 16–18 lat (nie więcej niż 35 godzin tygodniowo);
- pracownicy niepełnosprawni grupy I-II (nie więcej niż 35 godzin tygodniowo);
- pracownicy, których działalność odbywa się w szkodliwych, niebezpiecznych warunkach pracy (nie więcej niż 35 godzin tygodniowo);
- pracownicy będący studentami (których wiek nie osiągnął 18 lat) nie przekracza połowy normy dla pracowników w odpowiednim wieku.
Wynika z tego, że pracownikom firmy, której wiek nie osiągnął 18 lat, nie można ustalić harmonogramu 2 dni wolnego, 2 dni pracowników z 8-godzinnym dniem. Jednocześnie za normy prawne dotyczące ustanowienia skróconego harmonogramu pracy odpowiada pracodawca. Jednocześnie koszty takich pracowników ponosi przedsiębiorstwo. Jednocześnie wynagrodzenia dla pracowników o skróconym i normalnym harmonogramie są identyczne.
Część etatu
Trzeci to rodzaj pracy w niepełnym wymiarze godzin na podstawie Kodeksu pracy. Jednocześnie normalne godziny pracy stanowią podstawę obliczeń. To jest 40 godzin tygodniowo. W takim przypadku niepełny czas będzie krótszy niż ta wartość. W tym celu zawarta jest umowa między pracodawcą a osobą ubiegającą się o miejsce pracy. Wskazuje, że pracownik będzie wypełniał powierzone mu obowiązki na części czasu. Pracodawca nie jest uprawniony do jednostronnego ustalenia takiego harmonogramu. W przypadku przestoju produkcji lub innych podobnych sytuacji pracownik ma prawo żądać pełnej zapłaty za swoją pracę, w tym za godziny, które nie zostały przepracowane z własnej winy.
Jeżeli pracodawca chce zmienić harmonogram dla personelu, powiadamia o tym na piśmie nie później niż 2 miesiące przed wprowadzeniem takiego systemu. Jeżeli pracownik nie zgadza się na pracę w takich warunkach, wówczas umowa z nim na podstawie art. 81 z udzieleniem mu gwarancji i odszkodowań.
Szczegółowe informacje na temat pracy w niepełnym wymiarze godzin
Pracodawca musi zatrudnić następujące osoby w niepełnym wymiarze godzin:
- w ciąży
- opiekun lub opiekun dziecka w wieku poniżej 14 lat lub dziecko niepełnosprawne w wieku poniżej 18 lat;
- osoby zapewniające opiekę medyczną członkom rodziny (na zakończenie instytucji medycznej).
Tacy pracownicy przesyłają pisemne podanie do pracodawcy. Na tej podstawie są one świadczone w niepełnym wymiarze godzin. Jednocześnie liczba przepracowanych godzin dziennie jest zmniejszona do 4. Możesz także zapewnić dodatkowe weekendy. W takim przypadku niemożliwe jest skrócenie czasu wakacji, obliczenie doświadczenia.
Częściowe godziny pracy są wypłacane proporcjonalnie do przepracowanych godzin. Urlop naliczany jest również na podstawie danych dotyczących przepracowanego czasu rocznie.
Pracuj poza normalnym czasem
Biorąc pod uwagę rodzaje godzin pracy w ramach Kodeksu pracy, nie można zignorować jeszcze jednego rodzaju godzin pracy. Ta aktywność wykracza poza ustaloną normę. Taka praca może być wykonywana przez pracowników, którzy pracują w normalnym lub niepełnym wymiarze godzin, skracając godziny pracy.
To dodatkowy rodzaj czasu pracy. Jest stosowany równolegle z innymi rodzajami rodzajów aktywności zawodowej.
Funkcje w godzinach nadliczbowych
Rodzaje godzin pracy na podstawie Kodeksu pracy są uzupełniane o nadgodziny, które mogą być ustalane za zgodą różnych pracowników lub bez nich. W drugim przypadku pracodawca nie może wysłać pracownikowi pisemnego zawiadomienia, jeśli ze względu na sytuację nadzwyczajną wymagana jest praca w godzinach nadliczbowych.
Ponadto praca w nadgodzinach, w weekendy i święta, jest wypłacana powyżej ustalonej normy.
Po przeanalizowaniu rodzajów godzin pracy na podstawie Kodeksu pracy możemy wyciągnąć wnioski na temat ich cech i zasad ustalania harmonogramów dla różnych kategorii pracowników.