Państwo aktywnie reguluje stosunki eksport-import z innymi krajami. Najbardziej tradycyjnym podejściem są metody taryfowe. Stanowią sposób zarządzania relacjami handlowymi poprzez ustalenie opłaty. Są to specjalne stawki, które mają zastosowanie do niektórych towarów importowanych lub eksportowanych. Główne podejścia taryfowe w dziedzinie regulacji handlu zagranicznego zostaną omówione poniżej.
Opis ogólny
Między państwami istnieją granice celne. Każdy kraj ustanawia zasady prowadzenia stosunków handlowych z resztą świata. Narzędzia i metody takiej polityki są różnorodne. Są one określane przez państwo na podstawie cech interakcji z innymi krajami, ich własnych interesów. Jednym z tych narzędzi są metody taryfowe regulujące handel międzynarodowy.
Takie podejścia obejmują opodatkowanie towarów importowanych do kraju przez granicę celną lub eksportowanych przez nią. System taryf celnych jest zasadą ustalania ceł, działającą w ramach określonego państwa. Opiera się na zharmonizowanym systemie opisu i koordynacji towarów. Jest to obowiązujące prawo dla wszystkich krajów WTO. Ten zestaw zasad nosi nazwę taryfy celnej.
Lista ceł nakładanych na towary na granicy jest usystematyzowana. Taryfa celna jest nakładana na właścicieli ładunków w momencie importu lub eksportu niektórych produktów.
Stosując metodę taryfową regulacji państwowych, można kontrolować relacje eksport-import. Poziom podatków zależy od szeregu pewnych czynników. Mogą na to wpływać światowe i krajowe ceny niektórych produktów, poziom monopolizacji rynku, stopień koncentracji produkcji, stosunek kosztów i wydajności pracy w różnych krajach itd. W związku z tym stawki celne często rosną w latach kryzysu. W tej chwili kraj przeżywa pogorszenie sytuacji gospodarczej.
Taryfa celna zawiera koniecznie:
- Nazwa towaru (szczegółowy).
- Kod produktu
- Stawki wskazujące metodę ich obliczania.
- Metoda opodatkowania towarów.
- Lista produktów niepodlegających cłu.
- Lista towarów, których nie można importować ani eksportować z kraju, transportowanych tranzytem przez terytorium.
Funkcje, zasady obliczania ceł
Metody taryfowe regulujące zagraniczną działalność gospodarczą mogą mieć inną strukturę. Jeżeli stawka jest taka sama dla wszystkich towarów, niezależnie od kraju produkcji, są to cła jednokolumnowe (proste). Takie taryfy nie przewidują korzyści ani dyskryminacji, ale są dość rzadkie.
Częściej różne kraje stosują różne systemy handlu. Stawki są podawane osobno dla produktów z różnych stanów. W tej samej taryfie stosuje się kilka ceł. Można podać dwie lub więcej kolumn. Takie taryfy nazywane są złożonymi (wielokolumnowymi). Produkty o wysokim stopniu przetworzenia przemysłowego są zwykle opodatkowane.
Złożone taryfy najczęściej mają 2 kolumny. W jednym z nich wskazano największe (ogólne) cło. Jest on traktowany jako podstawa, jeśli konieczne jest obliczenie świadczeń lub dyskryminacji. Druga kolumna wskazuje niższą ofertę. Dotyczy krajów, które zostały uznane za kraj najbardziej uprzywilejowany.
W niektórych przypadkach używana jest trzecia kolumna. Tutaj wskazana jest kwota cła preferencyjnego.Jest stosowany w różnych krajach. Częściej taryfę tę stosują państwa o rozwiniętych gospodarkach rynkowych w stosunku do krajów rozwijających się.
Biorąc pod uwagę metody regulacji celnej i taryfowej, warto zauważyć, że cło może składać się ze stawek, klasyfikacji produktów towarowych. Takie podejścia są tworzone specjalnie dla potrzeb regulacji. Z ich pomocą rejestrowane są również działania z zakresu handlu zagranicznego.
Opłaty są pieniężne. Są one pobierane przez państwo, a zapłata takich płatności jest obowiązkowa w przypadku towarów importowanych i eksportowanych. Polityka państwa w tym obszarze jest regulowana przez ustawę „O taryfie celnej”.
Cło jest regulatorem wartości obrotów handlu zagranicznego. Z ekonomicznego punktu widzenia jest to różnica między ceną importową a ceną krajową. Jeśli wyrażony w procentach, otrzymasz poziom cła.
Funkcje obowiązkowe
Metody regulacji celnych i taryfowych pełnią szereg funkcji. Zakłada się, że ceny produktów krajowych powinny być wyższe niż ceny towarów importowanych. W takim przypadku konkurencja między obiema kategoriami towarów będzie równoważna. Dlatego ustanowienie obowiązków pełni funkcję regulacyjną.
Cło, jak każdy inny podatek, zwiększa wartość towarów. Zmniejsza to jego konkurencyjność. Aby ta rola obowiązku została w pełni wdrożona, konieczna jest elastyczność polityki w dziedzinie stosunków handlu zagranicznego. Stawki podatkowe podlegają ciągłemu przeglądowi. Na ich zmianę wpływ mają uwarunkowania zewnętrzne pojawiające się na rynku światowym, a także wewnętrzne interesy kraju. Tylko obowiązki typu zmiennego podlegają rewizji. Ich stawki różnią się w przypadkach ustalonych przez państwo. Mogą to być na przykład zmiany cen na rynku krajowym lub globalnym, dotacje itp.
W mniejszym lub większym stopniu wszystkie państwa stosują cła w celu uzupełnienia budżetu kraju. Dlatego takie podatki pełnią funkcję fiskalną. Dochody budżetu państwa są częściowo tworzone z cła. W Rosji jego udział sięga 30% całkowitej masy.
Metody taryfowe regulujące handel zagraniczny pełnią również funkcję cenową. Z powodu zastosowania ceł wzrasta koszt importowanych towarów. Jest to narzędzie dyskryminujących polityk, które mają zastosowanie do innych krajów. Stwarza to barierę kosztową, dzięki której ceny towarów zagranicznych będą wyższe niż cen krajowych. Korzystając z tego podejścia, państwo ustala ceny produktów z różnych krajów. Dla niektórych cła będą wyższe, co czyni produkty mniej atrakcyjnymi dla konsumentów.
Ta funkcja umożliwia dostosowanie wielkości importu i eksportu. Za pomocą ceł państwo wpływa na stopę zwrotu niektórych sektorów gospodarki. Pozwala także kontrolować tempo rozwoju, gromadzić kapitał w kraju. Regulowana jest nie tylko ilość produktów przekraczających granicę celną, ale także struktura importu. Wraz z rozwojem gospodarki kraju zmniejsza się rola funkcji fiskalnej ceł.
Odmiany
Metody taryfowe regulujące działalność handlu zagranicznego państwa oparte są na stosowaniu różnych rodzajów ceł. Płatności podatkowe różnią się przedmiotem i sposobem poboru, wielkością płatności, metodą generowania i praktyką stosowania.
W zależności od przedmiotu poboru rozróżnia się cła eksportowe (eksportowe) i importowe (importowe). Płatności mogą być również naliczane za tranzyt niektórych towarów w kraju. Płatności eksportowe pozwalają ograniczyć eksport niektórych rodzajów towarów. Ponadto na ich koszt budżet państwa jest uzupełniany. Jest to narzędzie do poprawy struktury handlu. Ustanawiając takie taryfy, możliwe jest ograniczenie eksportu niektórych towarów z kraju. Są to najczęściej produkty o niskim stopniu przetworzenia, o wysokim poziomie wartości dodanej.
Podatki importowe są naliczane od zagranicznych produktów importowanych do kraju. Jest to warunek wstępny ich dopuszczenia do bezpłatnej sprzedaży na rynku krajowym. Za pomocą takich ceł uzupełnia się budżet państwa, dostosowuje się strukturę importu. Ponadto z ich pomocą import do kraju niektórych rodzajów produktów jest ograniczony. Należności celne przywozowe są najczęstszym rodzajem podatku celnego. Są one wykorzystywane do 80% importowanych towarów transportowanych przez zagranicznych producentów.
Metody taryfowe obejmują ustanowienie kontroli nad ruchem tranzytowym. Takie cła są stosowane dość rzadko. To raczej środek wojny handlowej. W naszym kraju w nowoczesnych warunkach taryfy tranzytowe wynoszą zero.
Inne odmiany
Podczas uzasadniania metody taryfowej działania właściwych organów są regulowane ustawodawstwem danego kraju. Według metod poboru opłat dzieli się na:
- ad valorem;
- specyficzne (lub specjalne);
- mieszane (kumulatywne)
W takim przypadku obliczenie opłaty zależy od rodzaju stawki zastosowanej w obliczeniu. Ad valorem lub wskaźnik wartości jest stałym procentem. Obciążona jest wartością celną towarów. Biorąc pod uwagę przykłady metod taryfowych, ten rodzaj cła można wyjaśnić na przykładzie samochodu. Podczas transportu przez granicę będziesz musiał zapłacić 15% jej wartości, zgodnie z ustaleniami celnymi.
W praktyce międzynarodowej stawki ad valorem stanowią około 72–75% wszystkich ceł. W obliczeniach ważnym działaniem jest obliczenie wartości celnej produktu. W tym celu przewidziano kilka metod. Istnieje podejście, które określa tę wartość na podstawie wartości transakcji z identycznymi lub podobnymi towarami. W ramach WTO planowane jest ujednolicenie metody ustalania wartości celnej. W ramach GATT stosuje się kodeks celny.
Cła specjalne to stałe kwoty nakładane na niektóre towary. Ten rodzaj podatku obowiązuje przy transporcie ładunków masowych lub złożonych. Są również używane w Rosji. Takie cła nie są bezpośrednio związane z ceną towaru. Dochód gotówkowy otrzymywany przez państwo po ich zebraniu zależy od ilości towarów.
Cło może być również typu łączonego. Cła ad valorem są nakładane na część produktów, a na saldzie, która przekracza poziom ustalonej normy, jest opodatkowana według specjalnej stawki.
Mogą obowiązywać cła alternatywne. Wybrano opcję, w której cło będzie maksymalne.
Wartość celna
Taryfowe metody handlu zagranicznego obejmują coś takiego jak wartość celna. Jest określany w naszym kraju zgodnie z systemem klasyfikacji towarów przyjętym przez społeczność międzynarodową. Wartość celna to wartość określona przez zgłaszającego. Proces ten jest kontrolowany przez przedstawicieli celnych. Główną metodyką stosowaną podczas tego procesu jest określenie wartości w cenie transakcyjnej podczas importu towarów.
Aby ustawić cenę, używana jest pewna metoda obliczania. Oprócz bezpośredniego kosztu towaru kwota obejmuje:
- Koszty dostawy produktów do miejsca importu.
- Koszty pokrywane przez kupującego.
- Koszt materiałów, surowców lub innych zasobów, które kupujący zapewnia sprzedającemu do produkcji towarów na eksport.
- Płatność licencji na korzystanie z własności intelektualnej, patenty. Takie płatności są dokonywane przez kupującego przy sprzedaży produktów importowanych.
- Dochód sprzedawcy, który otrzyma przy odsprzedaży lub przekazaniu towarów importowanych, jest wliczony w cenę.
W uzasadnieniu metody taryfowej stosowany jest termin taki jak eskalacja. Jest to wzrost kwoty podatków taryfowych w miarę wzrostu ich przetwarzania.Środek ten jest konieczny w celu ochrony krajowego producenta, stymulując import półproduktów i surowców. Najczęściej takie towary są transportowane przez granicę przez kraje rozwijające się. Dlatego opodatkowanie, które ich dotyczy, jest minimalne.
Metoda określania NMCC
Metodę taryfową NMCC stosuje się, jeżeli jest ona wymagana do dokonywania zakupów lub sprzedaży towarów podlegających regulacji organów państwowych. Podejście to obejmuje ustalenie minimalnej ceny umownej. Jest to uregulowane w art. 22 44 ustawy federalnej. Metodę taryfową stosuje się przy zakupie towarów, usług lub robót budowlanych. Odpowiednie agencje rządowe nadzorują ten proces.
Cena kontraktu jest ustalana zgodnie z taryfą regulowaną. Efektywność wykorzystania środków budżetowych zależy od poprawności obliczeń. Podobna procedura pozwala również na dokonywanie odpowiednich zakupów.
Początkowa maksymalna cena umowna jest ustalana zgodnie z metodą taryfową zgodnie z 44-FZ. Usługi te obejmują:
- Odwodnienie i zaopatrzenie w wodę.
- Zaopatrzenie w ciepło.
- Energetyka.
- Dostawa gazu
- Telekomunikacja i poczta.
Nie zaleca się stosowania tej metody regulacji taryf, jeśli koszt towarów lub usług jest wyższy niż norma zatwierdzona przez prawo.
Przykładowe obliczenia
Metoda taryfowa do ustalania NMCC wymaga zastosowania prostej formuły. Aby zrozumieć zasadę stosowania tego podejścia, warto rozważyć obliczenia na przykładzie. Wzór na ustalenie taryfy jest następujący:
NMCC = OT * T, gdn OT - ilość towarów, które planuje się zakupić (może to być także praca i usługi), T - taryfa ustalona przez odpowiednie organy państwowe.
Ilość towarów jest mierzona w kategoriach pieniężnych. Metoda taryfowa NMCC może stosować stawki określone przez akty prawne typu gminnego. Aby zrozumieć funkcje obliczeń, należy rozważyć procedurę na przykładzie.
Powiedzmy, że klient robót budowlanych lub usług jest organizacją państwową. Ogłasza przetarg nieograniczony, podczas którego wybierany jest dostawca ciepła. Jest dostarczany do obiektu w postaci gorącej wody. Taryfa ustalona przez prawo w momencie zawarcia umowy wynosiła 2880,79 rubli. za 1 Gcal energii cieplnej. Cena nie zawiera podatku VAT.
Instytucja kupi 731,9 Gcal. W związku z tym kwota zamówienia wynosi:
731,9 x 2880,79 = 2487 971,24 rubli.
Umowa w tym przypadku nie może zostać zawarta na okres dłuższy niż stawka taryfowa. Jak tylko się zmieni, musisz odnowić umowę. Organizowany jest nowy zakup. Dlatego ilość produktów kupowanych przy użyciu tej metody taryfowej jest ustalana w specjalny sposób. W tym celu stosuje się specjalną technikę. Jest to ustanowione przez prawo.
Efekty taryfowe
W stosowaniu metod taryfowych każdy kraj ma różne skutki o charakterze gospodarczym. Mogą być różnego rodzaju. Istnieją więc skutki redystrybucji (redystrybucja i dochód) oraz straty (konsumpcja i ochrona). Należy je rozważyć bardziej szczegółowo.
Efekt dochodowy oznacza, że zysk w budżecie wzrasta. W ten sposób dochody z sektora prywatnego są przenoszone do sektora publicznego.
Efektem redystrybucji jest redystrybucja dochodów od nabywców do producentów towarów konkurujących z produktami importowanymi.
Efekt ochrony implikuje utratę ekonomicznego charakteru państwa, która występuje z powodu potrzeby produkcji krajowej. Jest chroniony taryfą, która pozwala wytwarzać więcej produktów po wysokich kosztach.
Wpływ konsumpcji określa się poprzez zmniejszenie zużycia produktów ze względu na wzrost jego wartości na rynku krajowym.
Jeśli kraj jest duży, powoduje efekt handlu warunkowego przy korzystaniu z taryf.Przychody ze sprzedaży produktów zagranicznych producentów są redystrybuowane do budżetu. Staje się to możliwe dzięki ulepszonym warunkom handlu.
Metody finansowe
Polityka handlowa stosuje metody finansowe w ramach polityki celnej. Główne podejścia tego rodzaju to subsydiowanie, dumping, a także pożyczki.
Subsydiowanie obejmuje dokonywanie płatności gotówkowych. Mają one na celu wspieranie krajowych eksporterów. To pośrednio dyskryminuje przywóz. Dotacje pomagają wspierać produkcję krajową. Jest to preferowana polityka, której przestrzega wiele krajów. Ma uprawnienia w porównaniu z taryfami importowymi i kontyngentami.
Dumping jest skrajnym przypadkiem dotacji. Ten środek pozwala promować produkty na rynku światowym. W tym celu obniżone są ceny eksportowe. Stają się one mniejsze niż ustalona granica dla zwykłych produktów w krajach importujących.
Pożyczki prowadzone są na specjalnych warunkach dla producentów krajowych. Otrzymują odpowiednie fundusze, co stymuluje eksport w niektórych obszarach. W takim przypadku oprocentowanie kredytu jest ustalane na podstawie polityki państwa.
Jeśli dany kraj jest częścią WTO, traktowane jest to, co jest traktowane w sposób najbardziej uprzywilejowany, jako podstawa stosunków handlowych.