Σε χώρες που χαρακτηρίζονται από πολιτική αστάθεια, οι άνθρωποι συχνά ακούν την έκφραση «ψήφος μη εμπιστοσύνης». Μια όμορφη και ενοχλητική φράση. Από αυτό αναπνέει αλλαγές, και όχι πάντα ευχάριστη και ήρεμη. Και τι σημαίνει αυτή η έννοια πραγματικά και ποια είναι η έκφραση μιας ψήσης μη εμπιστοσύνης; Ας το κάνουμε σωστό.
Ορισμός
Οποιοσδήποτε όρος πρέπει να αποσυναρμολογηθεί, προσφέροντας την υποστήριξη των λεξικών κατάλληλου προσανατολισμού. Δεν θα απομακρυνθούμε από την παράδοση. Η ψηφοφορία είναι μια συμφωνηθείσα απόφαση ενός συλλογικού οργάνου. Η λέξη "δυσπιστία" δεν χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση. Μιλά για την απώλεια της υποστήριξης. Η ίδια η έννοια της "ψήφων μη εμπιστοσύνης" είναι χαρακτηριστική για την περιγραφή της πολιτικής κατάστασης σε μια κατάσταση κρίσης. Διαβιβάζεται, κατά κανόνα, από συνάντηση ατόμων που καταγγέλλονται από την εξουσία για λογαριασμό της κοινωνίας. Με απλά λόγια, οι βουλευτές που εκλέγονται με λαϊκή ψηφοφορία μπορούν να το δηλώσουν. Αποδεικνύεται ότι έτσι ένας συγκεκριμένος συμμετέχων στην πολιτική διαδικασία καταδεικνύει τη δυσαρέσκεια του λαού. Ο τελευταίος συχνά εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για τη δυστυχία του. Μετά από όλα, οι άνθρωποι οποιασδήποτε χώρας επιθυμούν να ζουν με ειρήνη και ηρεμία, να έχουν δουλειά και μισθό, να μεγαλώνουν τα παιδιά, να χαλαρώνουν και ούτω καθεξής. Όποιος δεν κατάφερε να οργανώσει συνθήκες αποδεκτές από τους ανθρώπους και κινδυνεύει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από επίσημους εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών.
Πολιτική ευθύνη
Η εξουσία οποιουδήποτε δημοκρατικού κράτους χωρίζεται μεταξύ των οργάνων που ορίζει το Σύνταγμα. Είναι πολιτικοί παίκτες ή φιγούρες. Ο καθένας επηρεάζει μια συγκεκριμένη πλευρά της κοινωνίας. Για παράδειγμα, το κοινοβούλιο κάνει νόμους, η κυβέρνηση οργανώνει την εφαρμογή τους, ο αρχηγός του κράτους ασχολείται με εξωτερικούς και εσωτερική πολιτική. Η παραπάνω κατανομή είναι πολύ σχετική. Κάθε χώρα καθορίζει τα πάντα στον βασικό νόμο.
Μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι οι πολιτικές δομές είναι υπεύθυνες για την κοινωνία για το έργο τους. Επιπλέον, δημιουργούνται μηχανισμοί που επηρεάζουν την πολιτική δομή που δεν αντιμετωπίζει. Ο ελεγκτής εδώ είναι ο αντιπροσωπευτικός οργανισμός, δηλαδή το κοινοβούλιο. Είναι σαφές ότι επικεντρώνεται στην προσοχή του στο έργο του εκτελεστικού κλάδου. Και όποιος τον οδηγεί, πάλι, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τον βασικό νόμο. Σε ορισμένες χώρες, αυτός είναι ο πρόεδρος, σε άλλους, ο πρωθυπουργός. Υπάρχουν κράτη που αποφάσισαν να μοιραστούν την ευθύνη μεταξύ αυτών των πολιτικών θέσεων.
Ψηφοφορία για μη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση
Οι δημοκρατικές διαδικασίες που απαιτούνται για τη διοργάνωση μιας τέτοιας διαδικασίας κατοχυρώνονται από το νόμο. Οποιεσδήποτε ασχολίες που μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή στην πολιτική πορεία του κράτους καθορίζονται στις πράξεις. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία προτείνει ότι μια ψήφος μη εμπιστοσύνης μπορεί να μεταβιβαστεί στην κυβέρνηση όταν οι άνθρωποι δεν την υποστηρίζουν πλέον. Ο πρωθυπουργός και οι βουλευτές έχουν το δικαίωμα να ξεκινήσουν.
Συχνά αυτό συμβαίνει μετά την επόμενη επικαιροποίηση της σύνθεσης των βουλευτών μέσω δημοψηφίσματος. Η σύνθεση του εκλεγμένου οργάνου αλλάζει, κάποια μέρη αφήνουν, άλλα προβαίνουν σε νομοθετικές δραστηριότητες, επιλέγουν έναν εκτελεστή σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις. Δηλαδή, η κυβέρνηση πρέπει να περάσει από τη διαδικασία αξιολόγησης από το κοινοβούλιο. Εάν οι πολιτικές απόψεις και η προτεινόμενη πορεία δεν ταιριάζουν στους εκπροσώπους του λαού, υιοθετούν μια λύση μομφής (άλλο όνομα για την περιγραφόμενη έννοια).
Καταστατική ψηφοφορία μη εμπιστοσύνης
Θεωρητικά και πρακτικά το κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία (σε ορισμένες χώρες το εφαρμόζει) να τριπλασιάσει την πραγματική κρίση της αναρχίας στη χώρα. Αυτό συμβαίνει όταν οι βουλευτές δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη σύνθεση της κυβέρνησης, να χωρίσουν τα χαρτοφυλάκια μεταξύ των κομμάτων. Για να αποφευχθεί μια τέτοια αρνητική κατάσταση, η διαδικασία της ψήφου της μη εμπιστοσύνης ήταν περίπλοκη. Έτσι, στη Γερμανία, για να αλλάξει ο καγκελάριος, το κοινοβούλιο πρέπει με μια πλειοψηφία να επιλέξει ένα νέο.
Ταυτόχρονα, αποστέλλεται ειδική αναφορά στον πρόεδρο της χώρας με πρόταση να απολύσει τον αρχηγό της κυβέρνησης και να εγκρίνει νέο υποψήφιο για αυτή τη θέση. Μια τόσο περίπλοκη διαδικασία δεν μειώνει τις δημοκρατικές αρχές, αλλά προστατεύει το κράτος από μια παρατεταμένη κρίση. Μια αλλαγή πολιτικής πορείας μπορεί να συμβεί μόνο όταν όλοι έχουν ήδη συμφωνήσει. Δηλαδή, η εκτελεστική εξουσία δεν παραμένει χωρίς ηγέτη για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οποία βοηθά στην επίλυση πολιτικών ζητημάτων χωρίς τον κίνδυνο τυχαιοποίησης του κράτους.
