Metoda dyspozycyjna jest jednym ze sposobów prawnej koordynacji relacji społecznych zachodzących w różnych obszarach prawnych. Gdzie najczęściej stosuje się tę technikę, jakie pochodzenie ma swoją nazwę, jaka jest jej specyfika? Poszukajmy odpowiedzi na wszystkie pytania.
Przepisy naukowe
Doktryna metod prawa powstała po szerokiej dyskusji na temat systemu prawnego. Naukowcy wysunęli teorię niestosowności wykorzystania jako podstawy do klasyfikacji branż i elementów prawa jedynie jako przedmiotu. Stwierdzono, że istnieje kilka cech statusu prawnego. Najczęstsze z nich to subiektywna autonomia i heteronomia. Pierwszy wskazuje na wolność i równość podmiotów, a drugi na relacje władzy i podległości. Następnie oba te stany zostały nazwane metodą dyspozycyjną i imperatywem. Wraz z rozwojem nauk prawnych koncepcja tego elementu prawnego poszerzyła się. Więc L.S. Yavich uznał metody za złożone kategorie i wyróżnił w nich wiele składników.
Pierwszym z nich jest procedura ustanawiania subiektywnych uprawnień i obowiązków. Drugi to związek między podmiotami. Trzeci to stopień pewności przyznanych praw, a także swoboda działania w stosunkach prawnych. Czwarta - obecność lub brak konkretnych powiązań między prawami i obowiązkami, a wreszcie piąta - gwarancje ich świadczenia. S.S. Z kolei Aleksiejew uważał, że struktura metod jest złożoną strukturą. Obejmuje takie elementy, jak ogólny status prawny podmiotów, relacje między nimi oraz podstawy ich występowania, zmiany i rozwiązania, a także sankcje normy prawnej.
Geneza koncepcji
Termin „dyspozycyjność” używa późnego łacińskiego dispositi vus jako źródła, dosłownie oznaczającego „rozpoznawanie, dysponowanie”. Dosłowne znaczenie tego słowa to „umożliwienie wyboru”. Dyspozycyjna metoda regulacji prawnej w literaturze prawnej ma wiele definicji. Wielka Sowiecka Encyklopedia interpretuje tę koncepcję jako okazję do pozbycia się uprawnień proceduralnych w obronie. Najczęstszą definicją metody jest sposób wpływania na istniejące relacje społeczne. Interpretacji tego pojęcia dokonują głównie prawnicy zajmujący się prawem cywilnym.
Klasyfikacja technik koordynacji
Tryb rozkazujący i dyspozycyjny są najczęściej uważane za główne sposoby regulacji powstających i istniejących w społeczeństwie stosunków społecznych. Metodę prawa należy zbadać, aby ustalić charakter niektórych wymagań regulacyjnych, określić miarę wolności w zachowaniu podmiotów, znaczenie niektórych więzi dla państwa i społeczeństwa jako całości.
Zastanów się, co stanowi imperatywną i dyspozycyjną metodę. W najogólniejszym sensie pierwszy to imperialny wpływ i ścisłe podporządkowanie wszystkich uczestników związku. Można powiedzieć, że badani mają prawo do popełniania wyłącznie działań przez nich upoważnionych. Istnieje nierówność uczestników. Z kolei dyspozytorska metoda prawa charakteryzuje się nieodłączną właściwością decentralizacji zarządzania. Innymi słowy, uczestnicy mają możliwość samodzielnego decydowania o zachowaniu w ramach prawnych.
Podstawa prawna
Metoda dyspozycyjna opiera się na przepisach zawartych w niektórych aktach prawnych.Zatem postulaty przedstawione w rozdziale 2 Konstytucji Federacji Rosyjskiej dają podmiotom stosunków cywilnych swobodę prawną, jedynie częściowo ograniczając je do pewnych ram. Metoda dyspozycyjna jest również wyświetlana w normach Kodeksu cywilnego. Granice wolności prawnej określają także prawo gruntowe, rodzinne, podatkowe i karne.
Zakres możliwości
Należy wziąć to pod uwagę i wziąć pod uwagę fakt, że pojęcie dyspozycyjności jest wyłącznie legalne. W warunkach wolności ważne jest zapobieganie arbitralności. Dlatego pomimo tego, że dyspozytorska metoda regulacji prawnej charakteryzuje się przede wszystkim szerokim wyborem, podmioty stosunków prawnych mogą popełniać wyłącznie czynności zgodne z prawem. Nieprzestrzeganie tego kryterium można scharakteryzować jako zjawisko przeciwne do dyspozycyjności, jako naruszenie prawa.
Wolność prawna
Termin ten jest często używany w definicjach pojęcia dyspozycyjności. Czym jest wolność prawna? Wyraża się to możliwościami, jakie mogą wykorzystać uczestnicy związku. Po pierwsze, jest to nabycie subiektywnego autorytetu lub obowiązków, a także odrzucenie tego. Po drugie, jest to dobrowolna definicja struktury osobistego prawa, zarówno niezależnego, jak i wspólnego z drugą stroną stosunku prawnego. Po trzecie, jest to jego wdrożenie. Prawo to można zrealizować nie tylko poprzez jego bezpośrednie zastosowanie, ale także przez odmowę lub przekazanie go innym osobom. Po czwarte, wolność prawna oznacza również gwarancję praw, możliwość korzystania ze wszystkich metod ochrony prawnej w celu ich ochrony. I wreszcie, piątą możliwością jest wybór odpowiedzialności w stosunku do sprawcy.
Refleksja legislacyjna
Normy rozporządzające łatwe do znalezienia w dowolnym akcie państwa. Z reguły zawierają wzór „chyba że umowa stanowi inaczej”. Oznacza to, że takie normy zawierają pewną ogólnie przyjętą zasadę zachowania, która powinna być stosowana tylko wtedy, gdy strony związku nie uzgodniły inaczej.
Definicja
Nie ma jednej odpowiedzi na pytanie, co to jest metoda dyspozycyjna. Na przykład S.S. Aleksiejew pisze, że źródłem legalnej energii w takiej regulacji są uzasadnione i, co najważniejsze, niezależne działania podmiotów, a nie imperatywna wola państwa. R.Z. Livshits opisuje metodę dyspozycyjną jako chęć ustawodawcy regulowania jedynie podstawowych linii postępowania, odrzucenie szczegółowych i dokładnych regulacji. V.I. Goiman i T.N. Piszą radykalnie, że ta metoda koordynacji opiera się na uwzględnieniu inicjatywy i niezależności uczestników.
Dyspozycyjność w prawie cywilnym
Rozważana metoda regulacyjna jest podstawową, ogólną dla tej gałęzi prawa. Dyspozycyjność odzwierciedla całą specyfikę cywilną. W tego rodzaju stosunkach prawnych zasady takie jak równość ich poddanych, ich niezależność. Ze względu na jego znaczenie dla regulacji cywilnych dyspozycyjność często odnosi się do podstawowych zasad, na których opiera się ta gałąź prawa. Wynika to z faktu, że wolność przenika różne etapy mechanizmu koordynacji relacji cywilnych (na przykład kwestie osobowości prawnej, faktów prawnych), a także przejawia się w ich treści (w kompetencjach i obowiązkach, w ochronie naruszonych praw). Wcześniej dyspozycyjność była tradycyjnie uważana za pojęcie wyłącznie prawa cywilnego. Dopiero później okazało się, że zjawisko to nie ogranicza się do ram tylko jednego legalnego przemysłu i ma charakter interdyscyplinarny.
Prawo stanowe
Rozważana metoda regulacji prawnej wykorzystuje nie tylko prawo cywilne. Jest również stosowany w relacjach władzy.Zatem dyspozycyjna metoda prawa konstytucyjnego wpływa na stosunki, ustanawiając zasady równości i autonomii uczestników, obowiązek nieingerencji w kompetencje podmiotów federacji, a także poszczególnych organów państwowych. Ponadto Konstytucja odzwierciedla kompetencje i obowiązki obywateli w tym prawo do wolności stosunków cywilnych. I nawet w prawie administracyjnym stosowana jest metoda dyspozycyjna. Przykładem jest regulacja relacji między hierarchicznie równymi, niepodległymi podmiotami - władzami publicznymi. Dyspozycyjność można również znaleźć w prawie podatkowym.
Relacja proceduralna
Zasady dyspozycyjne obowiązują również w relacjach, które powstają podczas rozpatrywania i rozstrzygania spraw karnych i cywilnych. Stosunki proceduralne w Federacji Rosyjskiej są przeciwne. Ich uczestnicy mają równe prawa do przedstawiania dowodów, kwestionowania sprzecznych oświadczeń, ochrony swoich praw. Tak więc nawet gałęzie prawne, w których motywem przewodnim jest stosowanie środków przymusu, konsolidacja regulacji władzy, również stosują dyspozycyjną metodę regulacji prawnej.
