Dziś sytuacja przestępcza na świecie wskazuje na bezprecedensowy wzrost przestępczości. Spokój ducha mogą naruszać nie tylko poszczególne państwa wojujące, ale także poszczególne podmioty, przestępcy. Wielu krytykuje ten fakt, ale jego faktyczne istnienie potwierdza obecność przestępców o statusie międzynarodowym. Jeśli w czasie zimnej wojny kraje stanowiły zagrożenie dla światowego prawa i porządku, współczesny świat jest pełen ludzi, których zasoby pozwalają im naruszać ustanowione porządki światowe dla własnej korzyści, i mogą pochodzić z najmniejszych i najmniejszych krajów na światowej scenie. Przykładami takich osób są Muammar Kadafi, Osama Bin Laden, Siemion Mohylew, Doku Umarow, Pablo Escobar i inni. 
Aby zapobiec ciągłemu pojawianiu się przestępców o znaczeniu „międzynarodowym”, a także promować wzajemną współpracę w walce z przestępczością, kraje stworzyły niezbędną i bardzo przydatną instytucję ekstradycyjną. Cechy i główne niuanse jego pracy zostaną omówione w tym artykule.
Historia Instytutu Ekstradycji
Ekstradycja przestępców ma swoją historię. Ta międzynarodowa instytucja prawna powstała w większości dopiero w XX wieku, ale jej fundamenty zostały cofnięte w czasach starożytnych. Najwcześniejszy przykład ekstradycji, a raczej traktatu o ekstradycji, pochodzi z 1278 rpne. Składał się z egipskiego faraona Ramzesa II i hetyckiego króla Hattusili III. Zgodnie z tą umową Hetyci byli zobowiązani do zwrotu każdego uciekającego obywatela Egiptu, nie podejmując żadnych działań sądowych, takich jak tortury. 
Znane są również inne przykłady w starożytnym świecie, na przykład:
- Cato zażądał ekstradycji Cezara do plemion germańskich, ponieważ te ostatnie rozpoczęły z nimi nielegalną wojnę.
- Kiedy podjęto próbę wobec Filipa Macedońskiego, Ateńczycy zdradzili wszystkich ludzi, którzy w jakiś sposób byli w to zamieszani.
- Achajczycy zażądali od Sparty ekstradycji jego obywatela, który spalił wioski cywilów.
W średniowieczu znany był przypadek, gdy przywódca plemienia Kuraish zażądał ekstradycji Quraysha, który uciekł przed prześladowaniami ze strony króla Etiopii. Ale odmówiono mu jego prośby. Oprócz tych faktów istnieje wiele historycznych potwierdzeń istnienia instytucji ekstradycji, a przynajmniej jej podstaw.
Kluczowe przepisy dotyczące instytucji ekstradycji
We współczesnym prawie międzynarodowym istnieje termin „ekstradycja”. Co to jest, wielu nawet nie wie. Ale ta międzynarodowa kategoria prawna jest w rzeczywistości ekstradycją, biorąc pod uwagę tylko normatywne uregulowania traktatów międzynarodowych. Wynika z tego, że ekstradycja jest specjalną formą współpracy między państwami (współpraca międzynarodowa) w walce z przestępczością, regulowaną aktami międzynarodowymi. Istota ekstradycji jest następująca: aresztowanie określonej osoby na terytorium jednego kraju i przekazanie jej do innego kraju zgodnie z żądaniem. Przekazanie odbywa się w celu skazania sprawcy lub wykonania wyroku, który został już wydany przez drugą stronę. 
W niektórych stanach z federalnym systemem terytorialnym termin ten może być użyty w kontekście przeniesienia przestępcy z jednego podmiotu federacji na inny. Osoby podejrzane lub oskarżone o popełnienie przestępstwa mogą zostać przekazane.
Warunki ekstradycji
Każde państwo ma prawo do ekstradycji przestępców, ale nie ma obowiązku przeprowadzania takich działań. Obowiązek ekstradycji przestępców może powstać, jeżeli istnieje dwustronna umowa o ekstradycji. Istnieją specjalne warunki ekstradycji przestępców, które zostały wcześniej określone w umowie. Zazwyczaj wskazują kryteria, według których działa instytucja ekstradycji. Najbardziej tradycyjnym warunkiem ekstradycji jest istnienie „podwójnej jurysdykcji”, kiedy popełniony czyn jest potępiony w ustawodawstwie zarówno kraju wnioskującego, jak i wnioskodawcy. Umowa określa również warunki, które pozwalają odmówić ekstradycji sprawcy.
Podstawa prawna ekstradycji
Ekstradycja (co to jest, jak ustaliliśmy powyżej) ma podstawę prawną, jak każda międzynarodowa instytucja prawna. Wynika to z istnienia globalnej praworządności i praworządności, kiedy wszelkie działania związane z ludzką wolnością i honorem powinny być regulowane międzynarodowymi aktami prawnymi. Najczęściej podstawą prawną ekstradycji jest umowa między państwami, ale istnieją również konwencje wielostronne. Jednocześnie zarówno kraje, które złożyły wniosek, jak i państwa składające wniosek, powinny być stronami takich konwencji. Przykładem takiego międzynarodowego instrumentu jest Europejska konwencja o ekstradycji z 1957 r.
Ekstradycja w Rosji
Instytucja ekstradycyjna jest obecna w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej, ponieważ państwo jest stroną Europejskiej konwencji o ekstradycji z 1957 r. Niemniej jednak istnieją pewne zastrzeżenia zgłoszone przez Rosję. Artykuł 61 Konstytucji Federacji Rosyjskiej stanowi, że obywatele danego kraju nie mogą być ekstradowani poza państwo ani przenoszeni do obcego mocarstwa. Możemy więc mówić tylko o częściowej akceptacji przez państwo takiej instytucji, jak ekstradycja. Federacja Rosyjska w tym sensie różni się od krajów Unii Europejskiej, między którymi istnieje dwustronny obowiązek ekstradycji przestępców.
Proces ekstradycji
Proces ekstradycji podlega specjalnym przepisom, które podlegają międzynarodowym normom prawnym istniejących traktatów i konwencji lub międzynarodowym zwyczajom prawnym. Ekstradycja w prawie karnym odgrywa nieznaczną rolę, w przeciwieństwie do konstytucji. Najczęściej prawo karne kraju zawiera pewne przepisy dotyczące współpracy międzynarodowej w dziedzinie ekstradycji, ale z pewnością nie są to bezwzględnie obowiązujące przepisy wymagające zgodności.
Procedura rozpoczyna się od podstawowego wniosku sporządzonego w języku strony wezwanej lub w jednym z języków międzynarodowych. Wniosek jest przesyłany za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Sprawiedliwości itp. W kraju, do którego skierowano wniosek, rozpoczyna się sądowa procedura weryfikacji ważności wniosku z prawnego punktu widzenia. Jeśli sąd potwierdzi wniosek, sprawca zostaje ekstradowany, jeśli nie, proces zostanie zatrzymany.
Trendy w upraszczaniu procesu ekstradycji
Najczęściej system ekstradycji jest tak kłopotliwy, że instytucja ta faktycznie nie działa. Odbywa się to tylko w kontekście konfrontacji politycznej. Ale niektóre kraje nadal poczyniły pewne postępy w tej sprawie. Na przykład członkowie UE stworzyli „europejski nakaz aresztowania”. Ta umowa międzynarodowa pozwala na transfer obywateli krajów uczestniczących bez potwierdzenia i rozpatrzenia wniosku.
Istnienie porozumienia faktycznie „ożywiło” instytucję taką jak ekstradycja. Dla wielu jest jasne, że umowa ta jest korzystna dla krajów uczestniczących, jednak państwa niezależne od traktatu zachowują dystans między sobą i starają się unikać tworzenia takiej umowy w jakikolwiek sposób.
Instytut przyszłości
Ekstradycja, co to jest, jakie akty prawne regulują instytucję - wszystkie te kwestie zostały omówione w artykule.Należy również zauważyć, że współczesne państwa wciąż odczuwają do siebie pewien stopień nieufności, dlatego instytucja ekstradycji nie może się w pełni rozwinąć. Jednak wielu naukowców jest przekonanych, że takie trendy zostaną przełamane z powodu ciągłego zagrożenia i wzrostu międzynarodowej przestępczości. Ten negatywny czynnik musi zostać zlikwidowany i trzeba coś w tym celu poświęcić.