W opinii obywateli rosyjskich pogląd, że Amerykanie są dobrze chronionym społecznie narodem, już dawno został przełożony. Wiele osób uważa, że emerytura w Stanach Zjednoczonych jest w stanie zaspokoić prawie wszystkie potrzeby i pragnienia osób starszych. Czy tak jest i jak powstaje dziś ta subwencja socjalna dla przeciętnego Amerykanina?
Skala problemu
Należy uczciwie podkreślić, że dzisiejszy kryzys finansowy negatywnie wpływa na dobrobyt amerykańskiego społeczeństwa, dlatego aby emerytura w Stanach Zjednoczonych zapewniała mniej lub bardziej komfortowy poziom życia, trzeba o to zadbać z góry. Ale co obecnie dzieje się w praktyce? Większość ludzi mieszkających w „najbardziej demokratycznym kraju” rzadko pracuje w jednym miejscu przez długi czas. W odstępach około 5 lat przeciętny Amerykanin zmienia pracę.
Oczywiście w tym przypadku naiwnością byłoby oczekiwać, że emerytura w USA będzie wysoka: pracodawca po prostu nie będzie w stanie zapłacić „przyzwoitej” kwoty za tak krótki okres. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że kierownictwo firmy coraz mniej interesuje się „klasycznymi” programami orientacji społecznej. Innym negatywnym czynnikiem jest to, że w nowoczesnych warunkach gwarancje państwowe nie mogą zapewnić godnego poziomu życia Amerykanom w wieku emerytalnym. Niemniej jednak starsza osoba w wieku powyżej 62 lat po zasłużonym odpoczynku jest „finansowana” przez państwo kosztem państwowego funduszu socjalnego, który jest już dobry, ponieważ otrzymane pieniądze często wystarczają na zakup żywności i opłacenie rachunków za media.
Liczyć na własną siłę?
Prawie 50% pracowników sektora prywatnego ma dziś nadzieję, że amerykańska emerytura zostanie wypłacona przez państwo. Będą jednak musieli pracować do bardzo starości, aby zapewnić im odpowiedni poziom życia.
Tak czy inaczej, ale jednym z priorytetowych źródeł pomocy materialnej dla osób na zasłużonym odpoczynku w Ameryce jest Państwowy Fundusz Ubezpieczeń Społecznych.
Alternatywnie obywateli USA zachęca się do inwestowania we własnym zakresie, aby starość nie była niska.
System państwowy
Zgodnie z ogólną zasadą (z pewnymi wyjątkami), jeśli dana osoba pracowała dla amerykańskiej gospodarki przez 10 lat jako pracownik krajowej firmy, wówczas ma zagwarantowane wsparcie materialne z budżetu federalnego, gdy osiągnie określony wiek. Ale według jakich kryteriów emerytury są naliczane w USA? Jego rozmiar zależy od poziomu średnia płaca i staż pracy. Jak widać, nie wymyślono nic nowego. Jednak bardzo trudno będzie uzyskać amerykańską emeryturę z budżetu, która byłaby w stanie zaspokoić większość potrzeb starszych Amerykanów. Wynika to ze zmian demograficznych: liczba osób sprawnych fizycznie stale maleje, a liczba osób starszych rośnie. Ponadto, bez względu na to, o ile wzrośnie emerytura w Stanach Zjednoczonych, nadal nie jest odporna na inflację. Taki stan rzeczy prowadzi do tego, że Amerykanin na początku swojej pracy musi z własnych oszczędności zainwestować w swoją starość. Jednak, jak już podkreślono, państwo system emerytalny ubezpieczenie jest alternatywą.
Konto indywidualne (IRA)
Ta opcja przewiduje inwestycje długoterminowe, dzięki którym uzyskanie całkiem przyzwoitej emerytury w USA staje się dość realistyczne.
Innymi słowy, człowiek tworzy własne dobro, które wyda na starość. Otwiera się na nim indywidualne konto, a podmiot określa, w jaki sposób pieniądze zostaną wykorzystane do akumulacji dochodu. Na przykład może dzielić kapitał na akcje i inwestować każdy z nich w różne projekty: fundusze wspólnego inwestowania, nieruchomości, transakcje wymiany walut i tak dalej. Oczywiście, kto nie ma odpowiedniego poziomu znajomość finansów Przed zainwestowaniem w konkretny instrument należy skonsultować się ze specjalistą na ten temat.
Korzyści z inwestycji prywatnych
Właściciele indywidualnych kont korzystają z preferencji podatkowych. Standardowe opcje konta (IRA) są zwolnione z płatności fiskalnych do momentu, gdy pieniądze zaczną być wypłacane po wyjściu. Możesz otworzyć inne konto, tak zwane Roth IRA. Jego właściciel jest zobowiązany do natychmiastowego zapłaty podatku od dochodów uzyskanych z inwestowania, ale nie przekaże niczego państwu po przejściu na emeryturę. Jednocześnie urzędnicy amerykańscy nałożyli ograniczenia na system podwyższenia kapitału w IRA. Tak więc w 2008 r. Posiadacz rachunku mógł zainwestować nie więcej niż 5 tysięcy dolarów w starość.
Ludzie, którzy przekroczą próg wieku 50 lat, mogą inwestować w IRA nie więcej niż 6 tysięcy dolarów rocznie. Biały Dom stopniowo zwiększa te limity stopniowo.
Plan oszczędnościowy
Ta opcja finansowania aktywów emerytalnych jest inwestowana na koszt pracodawcy. Większość kierowników firm czuje się dobrze z takim systemem. Pewna ilość pieniędzy jest okresowo inwestowana w przyszłą emeryturę. W niektórych przypadkach plan oszczędnościowy łączy się z otwarciem indywidualnego konta Roth IRA. „Klasyczny” plan, który jest powszechnie nazywany „401 k”, jest pod wieloma względami podobny do tradycyjnego systemu IRA. Ponownie tutaj właściciel ma prawo samodzielnie wybrać, gdzie zainwestować swoje pieniądze. Warto zauważyć, że w systemie „401 k” nie ma ograniczeń wielkości inwestycji. Pracodawca po prostu wpłaca depozyt na konto, zachowując stałą kwotę z pensji pracownika. I w tym przypadku obowiązuje zasada: uczestnik planu „401 tys.” Nie płaci podatku dochodowego, dopóki nie zacznie wypłacać swoich oszczędności po osiągnięciu wieku emerytalnego. Wiele osób korzysta z tego systemu ze względu na jego niezawodność i praktyczność, ponieważ pieniądze są automatycznie wpłacane na konto.
Wady „401 K”
Jednak powyższa opcja zapewnienia starości nie jest pozbawiona wad.
Po pierwsze, pracodawcy korzystają z planów oszczędnościowych podobnych do „401 tys.” Dopiero od 2006 r., Kiedy to weszła w życie „Ustawa o ochronie emerytalnej”. Po drugie, system nie zabrania pracownikowi otrzymania części pieniędzy z jego konta przed terminem, na przykład na zakup domu lub samochodu, a wiele osób korzysta z tej możliwości. Oczywiście kwota oszczędności emerytalnych jest poważnie zmniejszona. Po osiągnięciu wieku emerytalnego uczestnik systemu 401 tys. Może natychmiast wydać całą kwotę oszczędności na starość. Oczywiście z punktu widzenia przyszłości jest to niepraktyczne. Są jednak tacy, którzy to robią.
„Raj dla tych, którzy zasłużyli, to Ameryka”
Teraz podajemy konkretne liczby, aby zrozumieć pełny obraz tego, jaka emerytura w USA jest niezbędna dla bardziej lub mniej komfortowego życia. Większość ekspertów jest przekonana, że pracownicy, którzy nie chcieli z tego czy innego powodu wziąć udziału w projekcie 401 tys., Będą zmuszeni zadowolić się wsparciem materialnym wyłącznie ze strony państwa, co niestety nie może zapewnić godnej starości.
Oczywiście pytanie rodzi się w wieku emerytalnym w Stanach Zjednoczonych? Dla mężczyzn ustalono próg 67-letni, a dla kobiet próg 65-letni. Jednak średnia emerytura w Stanach Zjednoczonych, zdaniem ekspertów, wynosi około 1164 dolarów. Dla ogromnej liczby osób starszych jest to bardzo, bardzo przyzwoita ilość. Ale minimalna emerytura w Stanach Zjednoczonych jest ustalana przez urzędników na 300 dolarów.
W szczególności otrzymują go ci, którzy nie pracowali dla dobra kraju i przez rok.
Którzy emeryci w Ameryce żyją dobrze?
Starsi Amerykanie, którzy mają, choć niezbyt duże, ale staż pracy, mają prawo polegać na świadczeniach pieniężnych w wysokości 600 USD miesięcznie.
Jeśli chodzi o zwykłych pracowników niższego szczebla pracujących najemnych, na przykład sekretarzy, ich wysokość emerytur wynosi od 700 do 900 dolarów.
Pracownicy sektora IT, inżynierowie, specjaliści zawodów „technicznych”, których pensja wynosi około 2,5-3 tys. Dolarów, na starość będą liczyć na dotacje socjalne w wysokości 1,5 tys. Dolarów. Najbardziej chronieni społecznie urzędnicy, wojskowi i byli pracownicy linii lotniczych. Dla nich ustalana jest emerytura w wysokości 2-3 tysięcy dolarów.
Oczywiście wielkość świadczeń społecznych wpływa bezpośrednio na jakość życia osób starszych. Niektórzy są zmuszeni wynajmować komuś mieszkanie socjalne, inni wynajmują domy kategorii „dla osób powyżej 55 roku życia” ze średnim poziomem komfortu, a jeszcze inni mogą sobie pozwolić na zakup przytulnego domku i dla przyjemności uprawiać gospodarstwo rolne.
Na co mogą liczyć?
Nie ma znaczących przywilejów dla osób w wieku emerytalnym mieszkających za granicą. Jednak dla nich istnieje wiele ważnych gwarancji społecznych. W Ameryce państwo mniej więcej dba o to, aby osoba starsza nie czuła się osłabiona. Nawet jeśli on, jako element siły roboczej, zainwestował nieznacznie niewiele w amerykańską gospodarkę, nadal ma prawo do emerytury w USA (wiek wyjazdu wynosi 67 lat (mężczyzna) i 65 lat (kobieta). Tak, jego wielkość nie będzie duża, ale w każdym razie dana osoba nie będzie miała kłopotów z usługami socjalnymi: w razie potrzeby zapewnią mu schronienie, nakarmią go i pomogą w leczeniu.
Cóż, ci, którzy wcześniej zadbali o swoją starość, cieszą się życiem z mocą i siłą. Wielu wybiera się w podróż dookoła świata, zakładając szorty, koszulkę i uzbrojoną w aparat.
Wniosek
Tak czy inaczej, ale tradycyjny system rezerwa emerytalna w Stanach Zjednoczonych już dawno się zdezaktualizowało. Jeśli wcześniej osoba pracowała w jednym przedsiębiorstwie przez kilka dziesięcioleci z rzędu i otrzymała za to przyzwoitą emeryturę, dziś sytuacja uległa radykalnej zmianie. Tak, minimalny zestaw narzędzi pomocy społecznej od państwa był i pozostaje, ale we współczesnych warunkach nie jest on wystarczający do życia wysokiej jakości. Dlatego każdy Amerykanin powinien podjąć alternatywne środki, które pomogą mu poczuć się pewnie i żyć w szczęściu w starszym wieku. Jako wskazówkę do działania można zalecić system „401-k”. Eksperci są przekonani, że dziś jest najlepszą inwestycją w okres życia rozpoczynający się po przejściu na emeryturę.
