Każda gałąź prawa, począwszy od części teoretycznej, zawiera pojęcie „normy prawnej”. Żadna gałąź prawa nie pojawia się bez tej struktury. Niemożliwe jest interpretowanie i prawidłowe stosowanie prawa w praktyce bez znajomości tego pojęcia.
Norma prawa karnego (norma postępowania w prawie karnym Rosji) to zasada postępowania ustanowiona przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej pod względem zgodności z prawem karnym, która nakłada obowiązki na obywateli i niektóre prawa, których nieprzestrzeganie jest karalne przez prawo. Rozmieszczenie artykułu jest częścią tej reguły.
Przedmiotem tego artykułu będą rodzaje rozporządzeń w prawie karnym.
Struktura normy
W teorii prawa istnieją trzy elementy normy prawnej. Tak zwana struktura praworządności to:
1. Hipoteza, tj przeczucie
2. Dyspozycja, tj zasada postępowania przedmiotu.
3. Sankcja, tj rodzaj i rozmiar kary.
Rozważ rodzaje struktury prawa karnego. Rosyjskie prawo karne charakteryzuje się podwójną konstrukcją, która odróżnia go od innych gałęzi prawa. W ogólnej (pierwszej) części Kodeksu karnego nie ma sankcji, a w jego specjalnej (drugiej) części brakuje hipotezy. W konsekwencji usposobienie i hipoteza przeważają w artykułach części ogólnej, a usposobienie i sankcja przeważają w specjalnym. Jak widać, dyspozycja jest tam i tam. Poniżej rozważymy pojęcia struktury praworządności.
Hipoteza
Hipoteza oparta na interpretacji podanej w słowniku Dahla wymaga stwierdzenia. Hipoteza nie jest stosowana w drugiej (specjalnej) części Kodeksu karnego Rosji, ponieważ w tym kontekście reprezentuje konwencje stosowania norm. Jeśli chodzi o pierwszą (ogólną) część kodu, artykuł pod numerem 20 („Wiek”) najszerzej i w pełni pokazuje ten komponent norm regulacyjnych. Oznacza to, że w odniesieniu do poszczególnych czynów, od których stosuje się określoną minimalną odpowiedzialność karną za wiek.
Pojęcie dyspozycji
Dyspozycja jest podstawą lub, jak wielu to nazywa, rdzeniem wszystkich artykułów Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej, aw tym przypadku ujawnia wszystkie oznaki przestępstwa. Dyspozycje, tj. Przepisy, artykuły Kodeksu karnego zawierają oznaki czynu zabronionego, który musi zostać ukarany zgodnie z sankcjami tego samego kodeksu.
W prawie karnym zasada postępowania (dyspozycji) jest już nielegalną zasadą postępowania. Na przykład: „Morderstwo to celowe spowodowanie śmierci osoby…”. Morderstwo samo w sobie jest aktem nielegalnym i wymaga pewnej kary. Dlatego w Kodeksie karnym zapisana jest norma, której przestrzeganie jest przestępstwem.
Dyspozycja i sankcje
Pojęcie dyspozycji i sankcji normy prawa karnego opiera się na istocie artykułu. Sankcje: ustawodawstwo przewiduje ocenę ryzyka działania niezgodnego z prawem. Sankcje Kodeksu karnego są z reguły alternatywne i kierują się zasadą „albo-albo” (kara może mieć formę grzywny, pracy przymusowej / obowiązkowej lub pozbawienia specjalnego stopnia lub ogólnie wolności).
Ustawodawca może zastosować tego rodzaju kary do jednego artykułu za jedno przestępstwo. Poniżej rozważymy bardziej kompletną koncepcję. Sankcja tego artykułu oparta jest na pojęciach zasad zachowania, które pokazują wzajemne powiązania elementów praworządności. Dyspozycja i sankcja normy prawa karnego są uzupełniającymi jednostkami jej struktury.
Sankcje
Aby lepiej zrozumieć naturę rozporządzeń zawartych w Kodeksie karnym, należy dokładnie zrozumieć, czym są sankcje i jak są stosowane.Sankcje są nieodłącznie związane tylko z artykułami Kodeksu karnego - drugą (specjalną) częścią, ponieważ w tych artykułach grozi kara za niektóre nielegalne działania. W przeciwieństwie do przepisów obowiązujących wcześniej w Kodeksie karnym RSFSR, rosyjski kodeks karny nie podlega bezwzględnym sankcjom (szkoda). Sankcje stosowane w prawie karnym Rosji dzielą się na:
- stosunkowo specyficzny;
- alternatywa;
- kumulatywny.
Pierwszy rodzaj sankcji określa minimalną i maksymalną możliwą karę za czyn. Na przykład zabijaniu będzie towarzyszyć uwięzienie na okres od sześciu do piętnastu lat, gwałt - od czterech lat dożywotniego pozbawienia wolności. Możliwe jest również „pozbawienie prawa do zajmowania określonych pozycji na okres do 20 lat”. I tutaj przedstawiono łączną sankcję, czyli dodatkową karę nakładaną wraz z karą główną (może nie mieć zastosowania). W takim przypadku wskazany jest maksymalny limit, a minimalny jest ustalany na podstawie okoliczności sprawy i cech pozwanego.
Dyspozycja i sankcje w prawie karnym są powiązanymi elementami. Sankcja wynika z naruszonych zasad zachowania, tj. Z dyspozycji. Alternatywna kara: stosowana jest jedna z form kary zaproponowana przez ustawodawcę. Na przykład artykuł 240.1, „Uzyskiwanie usług seksualnych od nieletniego”. Zgodnie z sankcją karą jest: „praca przymusowa do 240 godzin lub ograniczenie wolności do 2 lat, praca przymusowa do 2 lat lub więzienie na ten sam okres”. Zasada „albo-albo” jest przedstawiona tutaj. Oczywiście tylko sąd wydaje określone zdanie.
Rodzaje dyspozycji
Rodzaje rozporządzeń prawa karnego (zasady postępowania), oparte na przepisach artykułów Kodeksu karnego, są podzielone na:
- proste;
- opisowy;
- odniesienie;
- koc;
- mieszane
Istnieją pojęcia rodzajów rozporządzeń w prawie karnym, takie jak:
- Proste usposobienie: nazwa przestępstwa, bez wskazania jego treści.
- Dyspozycja opisowa: oprócz wywołania rodzaju przestępstwa, wskazuje również na oznaki przestępstwa.
- Dyspozycja referencyjna: (mówi sama za siebie) odnosi się do innego artykułu w tym kodzie.
- Dyspozycja ogólna: (również odniesienie), w przeciwieństwie do referencyjnej, ten typ dyspozycji odnosi się do innej regulacji prawnej Federacji Rosyjskiej (kodeks administracyjny, pracy, cywilny lub inne rodzaje aktów ustawodawczych Federacji Rosyjskiej, podmioty wchodzące w skład Federacji Rosyjskiej).
- Dyspozycja mieszana: nie wszyscy autorzy literatury prawniczej rozróżniają tego rodzaju dyspozycję, jednak w praktyce ma ona miejsce. Znakiem tego usposobienia jest to, że w jednym artykule Kodeksu karnego istnieją dwa postanowienia (opisowe i puste).
Rodzaje rozporządzeń w prawie karnym wraz z przykładami zostaną omówione poniżej w celu lepszego i pełniejszego zrozumienia tych pojęć.
Prosta dyspozycja
Prosta dyspozycja prawa karnego. Przykładami takiego postępowania są następujące artykuły: „Uprowadzenie osoby” (123 artykuły), „Bicie” (116 artykułów), „Tortury” (artykuł 117), „Organizacja prostytucji” (artykuł 241), „Gwałt” (w. 131). Ustawodawca podaje tylko nazwę czynu zabronionego i nie podaje jego treści. W rzeczywistości prosta dyspozycja to nazwa konkretnego artykułu danego kodu.
Dyspozycja opisowa
Przykładem dyspozycji opisowej jest sztuka. 188 część I „Przemyt”, a dyspozycja ta brzmi „przemyt”, to znaczy przepływ towarów lub przedmiotów, o których mowa w art. 188 ust. 2 lub z ukryciem przed kontrolą dokumentów lub środków identyfikacji celnej, związanych z brakiem zgłoszenia.
Art. 284 „Utrata dokumentów zawierających tajemnice państwowe”, dyspozycja zaczyna się od słów „Naruszenie przez osobę, która ma dostęp do tajemnic państwowych ...”
Art. 158 „Kradzież, czyli kradzież cudzej własności ...”, a kradzież nie powinna być otwarta, ale zamknięta.W przeciwnym razie jest to kolejny artykuł Kodeksu karnego.
Dyspozycja opisowa daje pojęcie konkretnej zbrodni. Z reguły pojęcie to podano w pierwszej części tego drugiego artykułu.
Dyspozycja referencyjna
Referencyjne postanowienie art. 112 „Umyślne wyrządzenie umiarkowanego ciężaru szkody dla zdrowia” w tym artykule jest napisane jako „... jeśli, как umyślne wyrządzenie umiarkowanego ciężaru szkody dla zdrowia niebezpieczne dla życia ludzkiego i które nie pociągały za sobą konsekwencji określonych w art. 111 kodeksu karnego, ale które spowodowały zaburzenie lub trwałe inwalidztwo o mniej niż 1/3. ” Odesłanie do ustawodawcy znajduje się w innym (111) artykule Kodeksu karnego.
Art. 264 „Naruszenie przepisów ruchu drogowego i działanie pojazdów”, części 2 i 6 odnoszą się do części I tego samego artykułu. Gdyby nie było rozporządzeń referencyjnych, konieczne byłoby przepisanie tego, co wskazano w innym artykule lub jego części.
Dyspozycja koców
Ogólna dyspozycja odnosi się również, ale do przepisów administracyjnych, środowiskowych, przepisów ruchu drogowego, przepisów bezpieczeństwa pożarowego lub innych aktów prawnych.
Mieszane usposobienie
Rodzaje rozporządzeń w prawie karnym mają takie mieszane usposobienie. Tego rodzaju dyspozycja jest dość powszechnym zjawiskiem w prawie karnym. Jednak art. 256 podkreśla znakomity przykład zastosowany w tym rozwiązaniu. Zawiera opis znaków przestępstwa oraz odniesienie do innego przepisu prawnego (zasady budowy żeglugi morskiej). Za pomocą tych dwóch rozporządzeń organowi ścigania jest znacznie łatwiej zrozumieć tę lub inną kwestię.
Część ogólna Kodeksu karnego - dyspozycja
Rosyjski kodeks karny składa się z części ogólnej i głównej. Wszystko, co zostało omówione powyżej, dotyczyło części specjalnej. Różne rodzaje rozporządzeń w prawie karnym są również możliwe w ogólnej części Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej. Ale są one przedstawiane w nieco inny sposób. I mają charakter opisowy lub ostateczny.
Artykuł 14 kodeksu pod tytułem „Pojęcie przestępstwa” reprezentuje definicje (po łacinie definicja oznacza „definicję czegoś”). W tym artykule podano konkretną definicję przestępstwa. Wszystko, co nie pasuje do tej koncepcji, nie jest przestępstwem.
Art. 3 „Zasada legalności” sugeruje, że kary i przestępstwa są określane tylko przez kodeks karny Federacji Rosyjskiej.
Art. 4-7 opisuje różne zasady stosowane w prawie karnym, których naruszanie jest niezgodne z prawem.
Wniosek
Rodzaje rozporządzeń i sankcji w prawie karnym są jednym z najbardziej podstawowych tematów w badaniu prawa karnego. To na nich opiera się ㅤ większość organów ścigania wszystkich prawników i prawników w kraju.
Nie zapominaj jednak o sankcjach i hipotezach. Hipoteza dotyczy tylko części ogólnej, a sankcja jest szczególna. Rodzaje rozporządzeń i sankcji są nierozerwalnie związane z artykułami szczególnej części Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej. Oczywiście dyspozycja ma najwyższy priorytet w strukturze normy prawa karnego, ale nie można na niej opierać wszystkich reguł postępowania.
W przypadku naruszenia dyspozycji artykułu sankcje będą nakładane na podstawie tego samego artykułu Kodeksu karnego. W wyniku całkowitego ujednolicenia hipotezy, dyspozycji i sankcji (każdy z elementów struktury jest całkowicie niezależną jednostką normatywnej normy prawnej), w tym przypadku w prawie karnym kraju powstaje pewna jakościowa reguła zachowania.
Reguła postępowania reprezentuje zasadę prawa lub zasadę prawa (identyczne pojęcia). Prawo karne jest formą przejawiania władzy kraju, a rządy prawa są treścią formy, której przestrzeganie czyni z obywatela państwa przestrzegającego prawa.