W orzecznictwie istnieje wiele złożonych koncepcji, na które prawodawcy nie udzielają jasnej odpowiedzi. Rozwiązania należy szukać w dziedzinie nauki. W naszym artykule zostaną przeanalizowane trzy ważne kategorie prawne: fikcja prawna, domniemanie i fakt. Wszystkie te zjawiska są ze sobą ściśle powiązane. Ponadto mają one szczególne znaczenie dla prawa do wykonywania prawa i stanowienia prawa.
Fakt prawny
Na początek powinieneś przeanalizować najprostszą koncepcję w orzecznictwie: fakt prawny. Jest to szczególna sytuacja życiowa, okoliczność lub stan, z którym wiąże się norma prawna. Fakt prawny generuje, zmienia lub eliminuje stosunek prawny.
Fakty prawne dzielą się na sześć rodzajów. Są generatywne, zmieniające, przerywające, potwierdzające, przywracające lub hamujące. Dla każdego gatunku możesz znaleźć swój własny przykład. Akty stanu cywilnego sporządzone w urzędach stanu cywilnego mogą pasować do każdej z tych grup. Są to na przykład dowody małżeństwa, rozwodu, urodzenia, śmierci itp.
Fakty dzielą się na zdarzenia i działania. Wydarzenie jest fenomenem rzeczywistości. To nie zależy od ludzkiej woli. Działanie to okoliczności życia bezpośrednio związane z ludzką wolą.
Pojęcie fikcji prawnej
Większość z nas zna znaczenie słowa „fikcja”. To nieprawdziwe stanowisko, nierealna konstrukcja, stworzona celowo. W orzecznictwie fikcja jest stosowana jako specjalna technika prawna, która pomaga rozwiązać niektóre konflikty. Istota legalnej fikcji jest bardzo prosta: nieistniejący fakt jest brany i uznawany za istniejący. Może na odwrót. W tym przypadku fikcja zawsze pozostaje fałszywa.
Beletrystyka prawna może być klasyfikowana z kilku powodów. Jak wiecie, prawo jest materialne i proceduralne. Fikcje prawne prawa materialnego mają na celu przezwyciężenie niepewności. W prawie procesowym fikcja odzwierciedla specyfikę sprawy, przezwycięża brak dyscypliny uczestników papierkowej roboty.
Brak rejestru karnego, gdy jest wycofany lub odkupiony, zapis ojca nieślubnego dziecka imieniem matki, zwolnienie z odpowiedzialności za popełnione przestępstwo - wszystko to są wspólne przykłady fikcji.
Pojęcie domniemania
W orzecznictwie istnieje wiele interpretacji pojęcia domniemania prawnego. Należy zająć się dwoma podstawowymi podejściami: dynamicznym i statystycznym.
Zgodnie z podejściem dynamicznym domniemanie jest prawnym obowiązkiem władz państwowych i urzędników do uznania określonego faktu za ustalony.
Drugie podejście interpretuje domniemanie jako założenie, bezpośrednio lub pośrednio ustanowione w praworządności. Zgodnie z nim istniejący porządek rzeczy jest uznawany za zwyczajny, nie wymagający żadnych dowodów.
Jest to zatem metoda prawna podobna w swojej koncepcji do fikcji prawnej. Domniemanie samo w sobie jest założeniem o pewnym stopniu prawdopodobieństwa. Może to pociągać za sobą fakty prawne.
Rodzaje domniemań
Można znaleźć wyjątek dla każdego założenia. Jest to podstawowa zasada mająca zastosowanie do domniemania. Nie możesz być absolutnie niczego pewien. Ponadto nauki społeczne nie są dokładne. Istnieje wiele niedociągnięć i wyjątków.
W orzecznictwie istnieje kilka sposobów podzielenia się domniemaniem. Istnieje podział na rzeczywiste i prawne grupy. Rzeczywiste domniemania są niezgodne z prawem.Można je jednak wziąć pod uwagę przy formułowaniu wewnętrznego przekonania organów ścigania (sędziego, prawnika itp.). Domniemania prawne są ujęte w konkretnych normach prawnych.
Druga klasyfikacja to podział na grupy bezpośrednie i pośrednie. Bezpośrednie domniemania są jasno określone: „jeśli fakt ma miejsce, zakłada się, że inny fakt ma miejsce, dopóki nie zostanie udowodnione coś przeciwnego”. Domniemania pośrednie są trudniejsze do sformułowania: konieczne jest poddanie normy interpretacji logicznej lub gramatycznej.
Najprostszy przykład domniemania jest znany wszystkim: jest to domniemanie niewinności. Dopóki sąd nie udowodni winy, osoba nie jest uznawana za winną.
Korelacja pojęć
Domniemania prawne i fikcje są pod wieloma względami podobne. Nie należy ich jednak mieszać. Często można zaobserwować połączenie „niepodważalnych” domniemań i fikcji w jedną kategorię. To wyjątkowo pochopna akcja.
Oczywiście oba zjawiska mają ze sobą wiele wspólnego. Są to owoce myślenia prawnego, ukształtowane sztucznie w procesie ustanawiania standardów. Domniemania są jednak założeniami, które można w każdej chwili obalić. Fikcje są początkowo fałszywe. Teoria fikcji prawnych opiera się właśnie na dwóch postulatach: imperatywności i fałszu. Z kolei domniemania mogą być zarówno imperatywne, jak i opcjonalne.
Istnieje uniwersalna metoda rozróżniania fikcji i domniemań. Konieczne jest postrzeganie założenia jako podstawy zjawiska. Jeśli założenie jest oczywiście fałszywe, to zjawisko jest fikcją. Jeśli założenie jest prawdopodobne, mamy domniemanie.