Mieszkańcy Rzymu, podobnie jak inne imperia, przed powstaniem sądu państwowego doświadczyli okresu prywatnych represji wobec osób, które naruszyły czyjeś prawa. Każdy, kto uważał, że naruszono jego interesy, sam zajmował się sprawcą. Podczas rozwoju społeczeństwa ta forma odwetu stała się nie do zaakceptowania.
Przejście z prywatnej formy postępowania do sądu państwowego odbywało się stopniowo. Poprzednie etapy polegały na wprowadzeniu systemu regulacji samowzroczności poprzez ustanowienie specjalnej procedury stosowania przemocy wobec przestępców, a następnie zatwierdzono możliwość okupu (dobrowolnego, a następnie obowiązkowego). I w końcu przyjęli przepis, że wszystkie sprawy powinny być rozpatrywane przez organy państwowe.
Dlatego osoby fizyczne mają prawo do zgłaszania roszczeń. Mogą zawierać różne wymagania. Główne roszczenia uznano za naruszenie praw majątkowych i zobowiązań. Jednak kwestia okresu, w którym można było zgłaszać roszczenia, pozostała nierozwiązana. Termin przedawnienia to ustalony okres, w którym dana osoba ma możliwość ubiegania się o ochronę swojego prawa, które zostało naruszone. Bieg tego okresu rozpoczyna się od momentu pojawienia się roszczenia. Rozważ dalej koncepcję ograniczenia. 
Prawo rzymskie
W doktrynie klasycznej nie opracowano specjalnych warunków, które ograniczałyby możliwość złożenia wniosku. Dla niektórych transakcji były tylko specjalne daty. Nie zostały one jednak zdefiniowane jako okres przedawnienia. W prawie rzymskim były to okresy, w których działała ta lub inna okazja. Na przykład gwarancja była ważna przez 2 lata. Dlatego w prawie klasycznym wszystkie roszczenia nie miały terminu i zostały uznane za stałe.
Wprowadzenie tego terminu
Przedawnienie w prawie rzymskim pojawiło się za panowania Justyniana (V w. N.e.). Następnie przeprowadzono szeroko zakrojoną reformę prawną. W związku z tym ustawa o przedawnieniu w prawie rzymskim została ustanowiona dla roszczeń osobistych i majątkowych na okres do 30 lat. W szczególnych przypadkach ustawodawstwo określało okres 40 lat.
Upływ czasu
Przedawnienie w prawie rzymskim rozpoczęło się:
- Zobowiązany do niepodejmowania żadnych działań od momentu jego niespełnienia i realizacji działań, pomimo tej obietnicy.
- W przypadku roszczeń majątkowych - od daty naruszenia praw własności.
- Pod obowiązkiem przeprowadzenia jakiejkolwiek działalności - od momentu pojawienia się okazji do natychmiastowego żądania realizacji obietnicy.
Klasyfikacja
Pełne ograniczenie w prawie rzymskim to czas, w którym obowiązek jako całość został spłacony. Częściowy został uznany za okres, w którym wymierzono karę za niespełnienie warunku za uznany za wykorzystany, ale jednocześnie pozostała możliwość żądania wykonania, zwrotu rzeczy i tak dalej. Przedawnienie w prawie rzymskim wygasło, jeżeli w wyznaczonym terminie osoba nie usiłowała wnieść roszczenia wobec zobowiązanego lub winnego.
Okres pauzy
Przedawnienie w prawie rzymskim może zostać zawieszone z uzasadnionego powodu. Na przykład takie okoliczności obejmowały:
- Brak pełnoletności osoby upoważnionej.
- Bariery prawne uniemożliwiające pozwanie. Na przykład następca zażądał terminu na przygotowanie sprzętu dziedzicznego.
- Ciężka choroba dozwolona.
- Brak zobowiązania (pozwanego), w odniesieniu do którego należy złożyć roszczenie.
- Być upoważnionym w niewoli i tak dalej.
Po usunięciu przeszkód termin został przedłużony. Jednocześnie pozostały okres wydłużył się o czas zawieszenia. 
Wypowiedzenie
Tak było w przypadku, gdy osoba zobowiązana uznała prawo do uzyskania upoważnienia lub jeżeli osoba ta popełniła jakiekolwiek działania wskazujące na chęć wykorzystania swojej możliwości prawnej. Pierwsze sytuacje obejmują:
- Płatność odsetek zgodnie z obowiązkiem.
- Częściowa spłata długu.
- Apel do wierzyciela o odroczenie.
Jako działania osoby, która wskazuje na chęć skorzystania z okazji prawnej, można na przykład uwzględnić bezpośrednie złożenie roszczenia. Gdy okres został przerwany, czas, który upłynął przed przerwą, nie został uwzględniony w czasie nakazowym, a jego bieg wznowiono.
Dziedziczenie
W roszczeniach wynikających z tego prawa obowiązywała specjalna reguła przedawnienia. Na przykład za nieograniczoną możliwość złożenia wniosku o przywrócenie spadku uznano nieograniczoną. Podstawy prawne były utrzymywane przez całe życie wszystkich pokoleń, które mogły dziedziczyć na podstawie prawa do reprezentacji lub bezpośrednio. 
Akcja okres
Pod koniec okresu przedawnienia pozwany miał możliwość sprzeciwić się wszelkim próbom wierzyciela (powoda) realizacji w sądzie roszczeń już zapłaconych. Ale osoba, która rozpatrzyła spory z własnej inicjatywy, nie mogła wziąć pod uwagę minionego okresu, gdyby zobowiązany tego nie wymagał. Akt działał w następujący sposób:
Jeżeli podstawą prawną roszczenia było prawo majątkowe, wówczas zniszczyło to tylko roszczenie wynikające z tego prawa i nadal działało.
Jeśli chodzi o działanie koncepcji przyjęcia zobowiązań, nie jest to całkowicie jasne. Zgodnie z wieloma źródłami na koniec okresu przedawnienia spłata długu stanowi zapłatę „nienależnego”. W ten sposób powstało condicttio indebiti. W takim przypadku prawo zabezpieczenia nadal istniało po wygaśnięciu pierwotnego zobowiązania do momentu wygaśnięcia ograniczenia zabezpieczenia. 
Funkcje
Zgodnie z ogólnym porządkiem ograniczenie powództwa nie dotyczyło powództwa wyjątkowego. Wynika to z faktu, że ten ostatni można było zadeklarować dopiero po zgłoszeniu roszczenia wierzyciela. Wyjątkiem były przypadki, w których dana osoba mogła złożyć wniosek i wyjątek, ale jednocześnie zaniedbała pierwsze prawo.