Konstytucja Rosji, a także Kodeks postępowania cywilnego, gwarantują obywatelom prawo do ochrony sądowej. W przypadku naruszenia lub zakwestionowania jakiegokolwiek zainteresowana osoba może wymagać prawnych zabezpieczeń. Główną formą tej ochrony jest pozew. Rozważ bardziej szczegółowo ten proces.
Informacje ogólne
Postępowanie reklamacyjne stanowi większość sporów rozpatrywanych przez sądy powszechne. Wynikają one ze stosunków pracy, rodzinnych i innych stosunków prawnych. Jak pokazuje praktyka, postępowanie sądowe jest uważane za główny rodzaj rozstrzygania sporów w ramach prawa cywilnego i ustanawia najbardziej ogólne zasady postępowania.
Charakterystyczne cechy
Pozew w postępowaniu cywilnym ma pewien środek odwoławczy do organu prawnego. Stanowi to podstawowy warunek rozpoczęcia postępowania. Specjalny proces nie ma sporów prawnych. W związku z tym nie ma stron wyrażających przeciwne interesy. Naruszenie lub niewykonanie praw jakiejkolwiek osoby rozpoczyna proces w postępowaniu cywilnym. W takim przypadku osoba jest zmuszona zwrócić się do trzeciej, bezstronnej strony. Ona musi rozwiązać spór. Strony i władza prawna, działając jako elementy wzajemnie powiązane, stanowią istotę procesu. W takim przypadku obecność jednej osoby zapewnia obecność drugiej osoby, która wykonuje odwrotne zadanie.
Stan kontrowersyjny
Pojęcie procesu obejmuje obecność co najmniej dwóch stron sporu. W tym samym czasie jeden stawia wymagania, a drugi odpowiada na nie. W związku z tym pierwszy działa jako powód, a drugi jako pozwany. Pozew jest przeciwny. Wynika to z obecności sporu dotyczącego odsetek (prawo).
Pozew przewiduje różne wyniki postępowania. W szczególności obejmują one polubowne porozumienie, zmniejszenie lub zwiększenie wymagań, możliwość wniesienia roszczenia wzajemnego itp. Egzekwowanie postępowania odbywa się na koszt odpowiedniej instytucji. Mówi o tym Art. 139 GPC. W szczególności stwierdza, że sędzia (sąd) może, na wniosek osób uczestniczących w sporze lub z własnej inicjatywy, podjąć środki w celu zabezpieczenia roszczenia. Obecność tego instytutu prawnego przede wszystkim gwarantuje możliwość realizacji prawa do obrony.
Znaki działania
Tworzą wyraźne różnice między tego rodzaju postępowaniami a innymi. Należą do nich:
- Obecność obowiązkowego członkostwa. Obejmuje strony (pozwanego i powoda), które mają sprzeczne interesy prawne.
- Obecność wymagań merytorycznych. Wynika to z zakwestionowanego lub naruszonego prawa jednej ze stron. Żądanie w tym przypadku podlega rozpatrzeniu za pomocą specjalnego formularza - roszczenia.
- Obecność sporu o prawo subiektywne lub interes chroniony przez prawo.
- Zapewnienie stronom sporu określonych gwarancji. Ponadto są one równe w toku postępowania.
- Możliwość wniesienia powództwa wzajemnego, które działa jako środek ochrony spornych / naruszonych praw lub interesów chronionych przez prawo.
- Obecność kontradyktoryjności rozwiązania sporu.Ponadto postępowanie opiera się na zasadzie dyspozycyjności.
- Zdolność do rozporządzania prawami materialnymi związanymi z procesem. Wdrożenie tego ustępu odbywa się poprzez zawarcie polubownego porozumienia, zmniejszającego lub zwiększającego wymagania. Ponadto, jako sposób na rozstrzygnięcie spornego prawa, zaleca się zakończenie procesu. Może to być spowodowane rezygnacją z wymagań.
Funkcje
Terminowe i prawidłowe rozpatrywanie sporów, ich rozstrzyganie w celu zapewnienia ochrony spornych lub naruszonych praw, uzasadniony interes lub wolności osoby, organizacji, państwa, jej podmiotów, gmin i innych uczestników stosunków pracy, rodzinnych i innych stosunków prawnych są głównymi zadaniami, które musi spełniać proces.
Artykuł GIC jest zatem, jako najważniejszy i fundamentalny cel tego rodzaju postępowań, ochrona praw i interesów osób i organizacji chronionych prawem. Wykonując swoje funkcje, organy prawne przyczyniają się do prawidłowego zrozumienia i wdrażania norm, kształtowania kierunku praktyki prawnej. Decyzja w sprawie sporu działa jak akt sprawiedliwości. Wydawany jest przez właściwy organ w imieniu państwa.
Lekarstwo
Popyt działa bezpośrednio tak, jak jest - roszczenie. Rozważana forma ochrony interesów i praw jest uważana za najbardziej odpowiednią do wdrożenia właściwego rozpatrywania i rozstrzygania sporów w procesie decyzyjnym. Zgodnie z danymi statystycznymi, postępowania sądowe przeważają pośród innych rodzajów. Korzystając ze stosowanych w nim środków ochrony, zapewnione jest bezpieczeństwo różnych aspektów społeczeństwa. W szczególności dotyczy to relacji między konsumentami a osobami wykonującymi pracę (usługę), dobra niematerialne (honor, reputacja, godność) i inne rzeczy. Jako uczestnik tych stosunków prawnych zawsze działa jako obywatel - zwykła osoba. Często nie ma odpowiedniego poziomu wiedzy prawnej, co pozwoliłoby mu na niezależną ochronę i zapewnienie bezpieczeństwa swoich interesów i praw.
Procedura reklamacyjna
W ramach dyscypliny prawnej dość dokładnie zbadano cechy rozważanej formy zapewnienia i ochrony interesów i praw. W związku z tym opracowano pewne zasady działania. Są one kolejno ustalane przez prawo. W szczególności zaleca się, aby strony sporu mogły samodzielnie lub za pośrednictwem swoich przedstawicieli prawnych brać udział w rozpatrywaniu roszczeń na sali sądowej. Jednocześnie otrzymali wystarczającą podstawę prawną, aby wpłynąć na przebieg postępowania i wymogi dotyczące prawomocnej decyzji. Rozpatrzenie sporu rozpoczyna się od przyjęcia pozwu dotyczącego produkcji.
Strona, której prawa lub interesy zostały ograniczone lub naruszone, przedstawia zatem swoje roszczenia. Przygotowanie wniosku odbywa się zgodnie z modelem ustanowionym przez prawo. W pewnym okresie organ prawny sprawdza przesłane dokumenty, weryfikuje ich autentyczność. Przy ustalaniu autentyczności wszystkich materiałów, zgodności z wymogami litery prawa, wyznacza się pierwsze spotkanie. Są strony spierające się. Uczestnicy są wywoływani przez wysyłanie wezwań.
Podczas spotkania powód przedstawia i uzasadnia swoje roszczenia. Pod koniec przeglądu sąd wydaje decyzję. Sędzia może spełnić wymagania lub odmówić ich spełnienia. Strony są uprawnione do odwołania się od decyzji do wyższej władzy. W przypadku niewystarczających materiałów lub gdy pojawią się nowe, sąd ma prawo przełożyć posiedzenie na bardziej szczegółowe badanie nowo otrzymanych informacji. Strony mogą również dojść do porozumienia pokojowego.W takim przypadku wymagania zostaną częściowo spełnione.
Czas przeglądu
Termin pozwu jest inny. Jednak prawo określa pewne okresy na przyjęcie wymagań, rozpatrzenie materiałów, przesłuchanie, podejmowanie decyzji, a także ich wejście w życie. Przedawnienie postępowania określa granice, w których jedna ze stron (lub obie) może odwołać się od decyzji, przedstawić roszczenia wzajemne, odrzucić je lub je zmienić. Po tym okresie przegląd nie zostanie wznowiony, co sugeruje rozpoczęcie nowego okresu próbnego.
Roszczenie
Odbywa się to poprzez proces sądowy. Reprezentuje pewne roszczenie skierowane do państwa w osobie organu wykonawczego, dotyczące decyzji pod względem prawnym i obiektywnym. Składając wniosek do sądu z prośbą o zapewnienie ochrony ich praw i interesów, powód nie zgadza się z działaniami pozwanego. W takim przypadku wiele osób ma logiczne pytanie: „Do kogo jednak skierowane są wymagania?”
Doktryna „roszczenia”
Pojęcie roszczenia jako takie jest znane od prawa rzymskiego. Oprócz tego definicja roszczenia, podana w starożytności, została zachowana i jest dziś szeroko stosowana. Treść roszczenia jest prawem podmiotu do realizacji w drodze porządku prawnego własnego żądania, woli i pragnienia. Jednak krajowi badacze pod koniec XIX wieku wskazują na istnienie dwóch znaczeń.
W szczególności pozew jest okazją do prawnej ochrony istniejącego prawa cywilnego za pośrednictwem sądów. Zgodnie z drugim znaczeniem roszczenie w tej formie reprezentuje określone działanie osoby, która wniosła się do organu wykonawczego, tak że on z kolei zobowiązuje pozwanego do wypełnienia tego, co jest dla niego właściwe lub uznaje prawo strony poszkodowanej. Przez długi czas radziecka praktyka proceduralna stosowała podejście, na podstawie którego proces uznawano za integralny element o charakterze materialnym i prawnym. Obecnie najbardziej popularna jest definicja, zgodnie z którą ten formularz reprezentuje wymóg między jedną osobą a drugą w celu ochrony chronionego interesu lub możliwości. Aby wystąpić z roszczeniem, powód apeluje sąd pierwszej instancji.
Opinie badaczy
Czeczot, Iwanowa, Dobrowolski i inni specjaliści przestrzegali punktu widzenia, że wymóg ochrony prawa materialnego i interesów dotyczy prawa materialnego oraz że osoba odwołuje się do sądu z prośbą o zachowanie własnego prawa do procesowej strony prawnej. Inne stowarzyszenie uczonych broniło idei dwóch znaczeń posiadanych przez roszczenie.
W szczególności badacze tacy jak Piatiletow, Bonner, Szakaryan, Gurvich i inni argumentowali, że pojęcie roszczenia należy rozpatrywać zarówno od strony merytorycznej, jak i proceduralnej. W pierwszym przypadku mówimy o prawie do zaspokojenia samych roszczeń, w drugim - o skontaktowaniu się z organem pierwszej instancji z wnioskiem o ochronę. Inna grupa specjalistów uznała pozew za kategorię cywilnego prawa procesowego. Pomysł ten trzymali Komissarov, Semenov, Yudelson. Pozew stanowi czynnik prowokujący na początku procesu, ponieważ przekazuje spór właściwemu organowi.
Definicje wartości
Wielu uważa, że pojęcia takie jak „pozew” i „pozew” są równoważne. Jednak przy przeprowadzaniu nawet powierzchownej analizy staje się jasne. Pozew jest przedstawiany jako element bardziej statyczny (konserwatywny). Działa jako „forma”. Roszczenie to bezpośrednio treść roszczenia. Ma charakter dynamiczny (reformacyjny).W przypadku zmiany treści poprzez zastąpienie elementów lub wyjaśnienie, pozew pozostanie niezmieniony do czasu, gdy zmiany w jednym roszczeniu pociągną za sobą przygotowanie nowego na jego miejscu.
Analizując związek między formą a istotą, należy pamiętać o względnej niezależności tych elementów. Wskazuje na to ocena przepisów proceduralnych, które przewidują instytucje uznające, zapewniające, rozdzielające i łączące treść wymagań. Te ostatnie są uważane za najbardziej uderzający przykład, potwierdzający tezę o względnej niezależności formy i treści. To z kolei pozwala uzasadnić potrzebę przeprowadzenia elementów roszczenia w obiektywnym sensie, a nie z subiektywnego stanowiska skoncentrowanego na działaniach zainteresowanej strony.
Prawo do określania wymagań
Należy wyłącznie do powoda. Ponadto bez jego zgody nie można dokonywać korekty podstawy i przedmiotu wymagań. Szczególnie ważne dla prawidłowego podejmowania decyzji jest dokładne wskazanie okoliczności, na podstawie których powód opiera swoje roszczenia. Dotyczy to w szczególności faktów prawnych, które stanowią istotę procesu. W takim przypadku należy wskazać istotne okoliczności, które zostaną przypisane przedmiotowi dowodów. Oprócz stanu faktycznego istnieje podstawa prawna dla wymogów. Pozew w sądzie arbitrażowym wymaga od strony poszkodowanej powołania się na tę zasadę prawa, która zapewnia bezpieczeństwo naruszonego interesu.
GIC nie przewiduje takiej potrzeby. Postępowanie sądowe wskazuje jednak, że zainteresowana strona wymaga ochrony. Jeżeli roszczenie składa adwokat, prokurator, radca prawny, powinni oni prawnie ustalić sporny stosunek prawny, wskazać naruszoną normę prawną.
Elementy treści
Pozew jest strukturalnie złożonym podmiotem prawnym. W tym względzie badanie jego składników ma szczególne znaczenie. Znaczenie podkreślenia elementów polega przede wszystkim na tym, że działają one jako główne kryterium określania tożsamości roszczeń, co z kolei odzwierciedla zbieżność przedmiotu, stron i podstawy roszczenia. Co więcej, pierwszy uważa się za uzasadnienie klasyfikacji wymogów zgodnie z cechami proceduralnymi i prawnymi. Podstawa i przedmiot stanowią granice dowodów, zakres rozprawy. W prawie krajowym w XIX wieku wyróżniono 3 elementy:
- Podstawa prawna
- Treść (przedmiot) roszczenia.
- Rzeczywista podstawa.
Dziś niektórzy autorzy podkreślają następujące elementy:
- Treść
- Temat
- Fundacja
- Kwalifikacje prawne
- Strony
Jednak wielu ekspertów przestrzega podziału na dwa składniki: podstawę i przedmiot roszczenia. Rozważmy je bardziej szczegółowo.
Przedmiot wymagań
Składa się z merytorycznych sporów z działaniem pozwanego. Charakter roszczenia zależy od cech charakterystycznych spornego stosunku. Z tego wynika w rzeczywistości wymóg. Zrealizowana w ten sposób prośba powoda stanowi w petycji element wniosku. Jasność sformułowania wymogu będzie determinować zrozumienie przez organ wykonawczy pozycji ofiary. Zdaniem Osokiny przedmiot roszczenia, stanowiąc element jego treści, charakteryzuje go pod względem szczególnego braku porozumienia. Wymaganie nie jest subiektywnym prawem do ochrony, ale metodą, która je zapewnia. Oświadczenie powinno zawierać dowody potwierdzające okoliczności powstania sporu. Sąd nie może jednak odmówić przyjęcia roszczenia w związku z ich nieobecnością.
Kwalifikacje prawne
Ten element wyróżnia Amosov - jeden z badaczy systemu.Jednak według Osokiny przyznanie kwalifikacji prawnych komplikuje jedynie proces sądowy. Niemniej jednak w celu zwiększenia skuteczności ochrony prawnej, biorąc pod uwagę realia istniejącej praktyki prawnej, na co Amosov dość przekonująco zwrócił uwagę, prawdopodobnie właściwe może być dodanie dodatkowego niezależnego elementu. Może to stać się szczególnie istotne później, gdy zakłada się, że oczekuje się zbliżenia między arbitrażem a procesami cywilnymi i ich wzajemnego wzbogacenia.
