Niezbędna obrona i ekstremalna konieczność: podobieństwa i różnice

Jeśli istnieją pewne okoliczności, działania podmiotu, w wyniku których powstaje szkoda, nie będą uznawane za przestępstwo. Zwolnienie z odpowiedzialności następuje, jeżeli zachodzi konieczność obrony i wyjątkowa konieczność. Prawo karne zawiera specjalne zasady regulujące takie przypadki. Rozważmy je bardziej szczegółowo.

Wyjaśnienie pojęć

Jaka jest niezbędna obrona i nagły wypadek? Artykuł 37 przewiduje zwolnienie podmiotu z odpowiedzialności za szkody wyrządzone napastnikowi, jeżeli atakowi towarzyszyła przemoc, która stanowi zagrożenie dla życia obrońcy lub innego obywatela lub z bezpośrednim zagrożeniem jego użycia. W ten sposób działania danej osoby uznaje się za uzasadnione. Niezbędna obrona i pilna potrzeba Kodeks karny Federacji Rosyjskiej jest uważany za szczególne okoliczności, w których znajduje się podmiot. Art. 39 przewiduje zwolnienie z odpowiedzialności osoby, która wyrządziła szkodę w procesie eliminacji niebezpieczeństwa, które bezpośrednio zagrażało bronionym lub innym obywatelom, interesom państwowym lub publicznym, jeżeli nie można tego wyeliminować w inny sposób. Ponadto norma stanowi, że podmiot w swoich działaniach nie powinien przekraczać granic stanu wyjątkowego. Zatem szkodę uważa się za zgodną z prawem, jeżeli dana osoba jest w takiej sytuacji, że jest zmuszona wyrządzić mniej szkody innym prawom, aby wyeliminować zagrożenie dla jednego interesu.

Niezbędna obrona i ekstremalna konieczność: podobieństwa i różnice

Podmiot może znajdować się w różnych warunkach, w których wyrządzoną mu krzywdę można uznać za uzasadnioną. Niezbędna obrona i stan wyjątkowy mają różnice i szereg wspólnych cech. Najważniejszym z nich jest fakt, że ustawodawstwo oficjalnie dopuszcza jakąkolwiek szkodę dla interesów lub obywatela w celu zachowania życia, praw lub zdrowia innego podmiotu. Wraz z tym normy wskazują szczególne warunki, w których zachodzi niezbędna obrona i skrajna konieczność. Praktyczne przykłady pokazują, że nawet morderstwo nie będzie działało jako przestępstwo, jeżeli zostaną spełnione ustalone warunki legalności obrony. Tak więc pozbawienie życia alarmisty na tonącym statku może zapobiec panice wśród innych obywateli, zachować spokój, co może później pomóc im w ucieczce. Niezbędna obrona i skrajna konieczność wymagają wyboru między mniejszym a większym złem. Teza ta zawiera moralny aspekt problemu. W społeczeństwie poświęcenie jest postrzegane dość normalnie przez mniejsze dobro dla zbawienia większej liczby. Ustawodawstwo jedynie ustaliło ten aksjomat.

Prawo i obowiązek

Niezbędna obrona i skrajna konieczność pojawiają się jako stany, które w ogólnym przypadku niczego nie zobowiązują. Każdy obywatel ma możliwość skorzystania z przysługującego mu prawa. Jednak ustawodawstwo nie nakłada żadnej odpowiedzialności za odmowę. Tymczasem istnieje wiele wyjątków. W określonych przypadkach niektóre kategorie osób są zobowiązane do korzystania z tego prawa. Dotyczy to w szczególności pracowników straży pożarnej, wojska, policji, pracowników innych jednostek policji oraz innych obywateli, których działalność zawodowa związana jest z sytuacjami, w których muszą chronić kogoś innego i swoje interesy.

Specyfika napaści

Niezbędna obrona i ekstremalna potrzeba odbywają się w określonych warunkach. Prawo stanowi, że działania podmiotu można uznać za uzasadnione w przypadku poważnego naruszenia lub niebezpieczeństwa. W tym przypadku należy rozumieć, że zagrożenie musi się pojawić, istnieć, a nie kończyć. Przy całkowitym lub prawdopodobnym wkroczeniu lub niebezpieczeństwie w przyszłości nie może powstać niezbędna obrona i skrajna konieczność. Dla zasadności szkody zagrożenie musi być realne. Powinien istnieć nie tylko w reprezentacjach obrońcy lub w skrajnej konieczności, ale także w obiektywnej rzeczywistości.

Zakres stosowania prawa

Ochrona w nagłych przypadkach i niezbędna obrona musi zbiegać się w czasie z wkroczeniem lub zagrożeniem. Ramy wykonywania prawa są określone przez początkowy i końcowy moment zagrożenia. Opóźniona lub przedwczesna ochrona nie ma nic wspólnego z okolicznościami wykluczającymi niezgodność z prawem aktu. Jedną z kluczowych wspólnych cech rozważanych warunków jest koncepcja wyjścia poza granice skrajnej konieczności i niezbędnej obrony. Ochrona będzie zgodna z prawem, jeśli limity nie zostaną przekroczone. W przepisach jest zastrzeżenie. Normy mówią, że celowe działania popełniane w procesie obrony zostały przekroczone.

Różnica między pojęciami

Ogólne cechy posiadane przez niezbędną obronę i skrajną konieczność omówiono powyżej. Tymczasem różnice między tymi koncepcjami są dość znaczne. Jedna z nich dotyczy źródła niebezpieczeństwa. Przy niezbędnej obronie są to działania innego podmiotu. Bezpośrednie odniesienie do tego jest obecne w prawie. Jeśli chodzi o skrajną konieczność, tutaj źródłami zagrożenia są nie tylko działania ludzi. Może to być:

1. Siły naturalne, pierwiastki, obiektywne procesy zachodzące w warunkach naturalnych (lawiny, opady śniegu, huragany, trzęsienia ziemi, powodzie itp.), Stwarzające zagrożenie dla mienia, zdrowia i życia ludności.
2. Ataki na zwierzęta.
3. Wadliwe mechanizmy.
4. Procesy patologiczne, fizjologiczne (choroba, głód). Na przykład osoba, która zgubiła się w lesie, zabija zwierzę lub ptaka, dla których polowanie jest zabronione, aby się wyżywić.
5. Konflikt niebezpieczeństw. Na przykład świadek wezwany do sądu pozostaje przy chorym krewnym.

Cechy krzywdy

Przy niezbędnej obronie szkody wyrządzane są tylko inwazyjnemu podmiotowi i wyłącznie osobie, a jeśli to absolutnie konieczne, osobie z reguły niezwiązanej z powstającym niebezpieczeństwem. W tym drugim przypadku szkoda wyrządzana jest interesom chronionym przez różne akty prawne. Przy niezbędnej obronie napastnik na pewien czas wychodzi spod ochrony prawa i wraca pod nią dopiero po zakończeniu działań obrońcy. To ostatnie nie będzie uważane za przestępstwo, jeżeli spowodowana przez niego szkoda jest mniejsza, równa lub nieznacznie większa niż zapobiegana. Obrońca nie musi dbać o wyrządzoną krzywdę. Musi jednak pamiętać granice swoich działań.

Niezbędna obrona i skrajna potrzeba prawa cywilnego: przykłady

Ustawodawstwo przewiduje środki operacyjne, poprzez które wywierany jest wpływ na sprawcę naruszenia. Są to takie środki prawne, z których korzysta upoważniona osoba działająca jako strona w związku, bez kontaktu z właściwymi organami w celu ochrony. Środki te obejmują:

• Jednostronny odstąpienie od umowy naruszone przez innego członka.
• Opóźnienie w dostawie towarów do podmiotu otrzymującego do momentu dokonania niezbędnych płatności itp.

Niezbędna obrona i skrajna potrzeba prawa cywilnego nie są faktyczne, ale mają charakter prawny.Zawsze pociągają za sobą zmianę zakresu możliwości i obowiązków, przede wszystkim wobec sprawcy naruszenia.

Najważniejsze cechy

Po pierwsze, środki operacyjne są uważane za egzekwowanie prawa. Można je zastosować tylko wtedy, gdy podmiot zobowiązany popełnił jakiekolwiek naruszenie. Na przykład osoba nie podjęła odpowiednich działań na czas, regularnie opóźnia płatności i tak dalej. Należy zauważyć, że środki przewidziane w przepisach są zawsze jednostronne. Strona, której interesy są naruszane, nie ma potrzeby zwracania się o pomoc do właściwych organów. To określa ich nazwa - operacyjna. Jednostronny charakter określa również specyfikę gwarancji prawidłowego stosowania środków. Przede wszystkim można ich używać tylko wtedy, gdy jest to wyraźnie przewidziane w drodze porozumienia lub rozporządzenia. Jednocześnie zastosowanie środków nie wyklucza możliwości zakwestionowania przez osobę zobowiązaną jej zastosowania w sądzie.

Klasyfikacja miar

Działania podejmowane przez podmiot w stosunku do sprawcy mogą być inne. Jednak w praktyce rozróżnia się następujące rodzaje środków:

1. Związany z wykonywaniem obowiązków na koszt dłużnika. Ogólne zasady dotyczące tego środka są określone w art. 397 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z normą, jeżeli dłużnik nie wypełni obowiązku produkcji i dostarczenia rzeczy, wykonania jakiejś pracy / świadczenia usługi, wierzyciel może zobowiązać osobę trzecią do wykonania jej w rozsądnym terminie za opłatą lub wykonać ją samodzielnie, chyba że umowa stanowi inaczej, istota relacji, prawo lub inne akty prawne. Jednocześnie ma on prawo żądać od osoby zobowiązanej odszkodowania z tytułu wydatków i innych strat.
2. Dotyczące zapewnienia wzajemnej satysfakcji. Zasady dotyczące stosowania tego środka zostały sformułowane w art. 395. Norma stanowi, że wierzyciel, który ma rzecz, która następnie ma zostać przekazana dłużnikowi lub wskazanemu przez niego obywatelowi, może, w przypadku niewypełnienia obowiązku zwrotu kosztów magazynowania lub jego zapłaty, zatrzymać go do momentu spełnienia warunków umowy.

Opcjonalnie

Istnieją również środki ostrożności. Zasady ich stosowania są określone w art. 328 (paragraf 2) Kodeksu cywilnego. Takie środki obejmują anulowanie umowy, przyjęcie niewłaściwego wykonania w celu wzajemnego zadowolenia z powodu niepełnego wykonania zobowiązania. Zgodnie z art. 328 ust. 2 Kodeksu cywilnego, w przypadku naruszenia warunków umowy, druga strona, która jest dłużnikiem w celu potrącenia, ma prawo do jednostronnego zawieszenia wykonania umowy lub jej odmowy. Może również wymagać odszkodowania za straty poniesione w wyniku niewłaściwego wykonania obowiązków przez sprawcę naruszenia.

W takim przypadku należy pamiętać, że w przypadku jednostronnej odmowy wdrożenia warunków częściowo lub całkowicie, jeżeli zezwala na to prawo lub umowa, umowa zostanie uznana za rozwiązaną lub zmienioną.