Jedną z kluczowych definicji stosowanych w naukach prawnych jest termin „źródło prawa”. Przez cały czas przechodzi dokładne badania w ramach teorii ogólnej i dyscyplin przemysłowych. 
Ogólna klasyfikacja
Obecnie istnieją cztery legalne źródła:
- Niestandardowe.
- Normatywny akt prawny.
- Precedens.
- Umowa regulacyjna.
Jednym z centralnych miejsc nauki jest precedens prawny. Jako źródło prawa jest znane od czasów starożytnych. To w dużej mierze determinuje wzrost zainteresowania tym zjawiskiem. Rozważmy bardziej szczegółowo pojęcie „precedensu prawnego”.
Tło historyczne
Precedens prawny jako źródło prawa był szeroko stosowany w starożytnym Rzymie. Praktyczne przypadki stanowiły podstawę pierwszych zbiorów legislacyjnych. Precedensami prawnymi były decyzje w niektórych przypadkach pretorów i innych mistrzów. Początkowo mieli oni uprawnienia do rozwiązywania sporów tylko dla tych osób, z którymi zostali przyjęci, i tylko przez określony czas. Z czasem najbardziej udane przypadki stały się trwałe. Stopniowo z nich powstał system ogólnie obowiązujących norm, zwany prawem pretoriańskim. Występowanie tego zjawiska wynika ze specyfiki formowania się doktryny już w starożytności. Jednym z nich jest swobodny charakter czynów, kiedy prawodawca próbował w normie przewidzieć wszystkie możliwe sytuacje życiowe. Obecnie precedens prawny w wielu krajach jest jedynym sposobem rozwiązywania sporów, odgrywając dominującą rolę w doktrynie. 
Główne kategorie
We współczesnej nauce rozróżnia się precedensy administracyjne i sądowe. Różnica między nimi wynika z obecności w strukturze państwowej odpowiednich organów. W niektórych krajach tego rodzaju precedensy prawne są bardzo rozpowszechnione i dość dobrze ukształtowane. Praktyka administracyjna to działalność wielu agencji rządowych w zakresie rozwiązywania stojących przed nimi wyzwań. System sądowy istnieje w krajach niezależnie od innych gałęzi rządu.
Praktyka administracyjna
Precedensem prawnym może być decyzja organu wykonawczego w konkretnej sprawie. We współczesnej teorii kwestia praktyki administracyjnej tego rodzaju jest słabo rozwinięta. Niewiele informacji na temat tego zjawiska, jak na przykład precedensów sądowych. Te ostatnie są często omawiane i omawiane w odpowiednich kręgach. Zasadniczo administracyjny precedens prawny jest uważany za zachowanie urzędnika, organu państwowego, który był co najmniej raz i może działać jako model w podobnych okolicznościach. W praktyce jednak omawiane zjawisko zwykle nie jest związane z działalnością przedstawicieli władzy wykonawczej. 
Orzecznictwo prawne
Reprezentuje decyzję upoważnionego organu w konkretnej sprawie cywilnej lub karnej. Za przyjęcie takich aktów odpowiadają sądy. Taka decyzja zostanie uznana za wiążącą w przypadkach o tym samym poziomie lub stojących poniżej w przypadku rozwiązania podobnego sporu. Precedens prawny w tej sprawie stanowi przykładowy model interpretacji prawa. Zatem upoważniona instancja działa jako organ ustawodawczy. Takie działania są kwalifikowane na dwa sposoby.W pierwszej sprawie sąd potwierdza istnienie funkcji ustawodawczej, aw drugiej argumentuje się, że nie tworzy praw, a jedynie formułuje normy. Dziś takie decyzje leżą u podstaw doktryny anglosaskiej, która jest stosowana w Wielkiej Brytanii, USA, Indiach, Nowej Zelandii, Australii, Kanadzie i tak dalej.
Precedens prawny opiera się na zasadzie, że upoważniony organ nie może odmówić rozstrzygnięcia sporu z kimś w przypadku braku odpowiedniej zasady prawa. Instancja jest zobowiązana do podjęcia decyzji w sprawie. W tym przypadku warto podkreślić, że precedens może stworzyć tylko najwyższy organ sądowy państwa. 
Struktura
Wśród prawników nie ma obecnie jedności co do składu precedensu. Niemniej jednak w praktyce można wyróżnić najpopularniejsze podejście do tego zagadnienia. Zgodnie z nim precedens prawny obejmuje:
- Ratiodecidendi jest niezbędnym rozwiązaniem. To jest sama reguła, która stanowi normę.
- Obiterdictum - „nawiasem mówiąc”. Zgodnie z nim należy rozumieć inne okoliczności sprawy, które uzasadniają decyzję.
Osoba upoważniona, która rozwiązuje spór, nie ustala, który element jest pierwotny, a który dodatkowy. Jest to kompetencja innego (wyższego) pracownika, który określa, czy decyzja ta może stanowić precedens prawny, czy nie. 
Ratiodecidendi
W praktyce nie ma jednej interpretacji tej definicji i nie opracowano żadnej metody izolowania tego elementu od rozwiązania. W odpowiednich publikacjach istnieje opinia, że tego terminu można użyć w dwóch znaczeniach:
- Jako norma prawna zaproponowana przez sędziego i wykorzystana jako podstawa jego ostatecznej decyzji.
- Jako okoliczność, w której czyn nabiera charakteru wiążącego.
Luelman zaproponował odróżnienie od pojęcia „podstawa prawna odpowiadająca wersji sądu” i „prawdziwa podstawa - taka, jaka zostanie przedstawiona w innej instancji”. Profesor Cross uważał ratiodecidendi za normę, interpretowaną pośrednio lub bezpośrednio przez osobę upoważnioną, jako konieczny krok w celu uzyskania jego wersji lub jako obowiązkową część instrukcji jury. Profesor Goodhart zdefiniował ten termin jako istotne fakty w połączeniu z decyzją opartą na nich.
Pomimo pewnych różnic w powyższych interpretacjach, wszystkie odzwierciedlają znaczenie, jakie w praktyce przypisuje się ratiodecidendi. Ten element stanowi główną część decyzji, wyrażając normę i nadając aktowi charakter wiążący. W przyszłości przyjęte rozporządzenie będzie musiało być przestrzegane przez wszystkie sądy niższej instancji i instancje znajdujące się na tym samym poziomie, co ten, który je wydał. 
Praktyka domowa
W Rosji stosuje się zapisy doktryny romańsko-germańskiej. Oznacza to, że akt normatywny działa jako źródło prawa krajowego. Może mieć formę traktatu międzynarodowego, prawa federalnego, konstytucji i tak dalej. Decyzje sądowe nie są uznawane za akty normatywne. W związku z tym nie mogą tworzyć niektórych przepisów. Zatem precedens prawny jest obcy praktyce krajowej. Tylko akty prawne odgrywają rolę w regulowaniu stosunków cywilnych. Ich działanie jest obowiązkowe dla wszystkich podmiotów. Z kolei decyzja sądu jest aktem indywidualnym. Jest skierowany do konkretnych osób, które uczestniczyły w rozpatrywaniu konkretnego przypadku. Tak więc orzeczenie sądowe w Rosji działa jako egzekwowanie prawa, interpretacja prawa.
Do zadań upoważnionego organu należy analiza istniejących przepisów. W oparciu o obowiązujące prawodawstwo podejmowana jest odpowiednia decyzja. Zasadniczo sąd nie może stworzyć nowej normy. Wyjątkiem są jednak akty Trybunału Konstytucyjnego w sprawie uznania niekonstytucyjności niektórych przepisów prawnych lub całego aktu normatywnego.