W stosunkach handlowych z udziałem rosyjskich przedsiębiorstw i obywateli można stosować weksle. Te instrumenty finansowe są uważane za tradycyjny sposób konsolidacji. zobowiązania dłużne - Ich charakter prawny został zapisany w ZSRR. W szczególności weksle są powszechne, znajdując zapotrzebowanie zarówno w biznesie, jak i w sprawach cywilnych. W jakich innych głównych odmianach można wystawiać rachunki? Jaka jest struktura powiązanych instrumentów finansowych?
Co to jest weksel?
Przed zbadaniem, co to jest weksel, a także jakie są jego inne odmiany, przestudiujemy istotę odpowiedniego dokumentu. Przez „weksel” rozumie się papier wartościowy wystawiany w celu poświadczenia długu jednego podmiotu gospodarczego w stosunku do drugiego, ale jednocześnie prawa do dochodzenia długu mogą zostać przeniesione przez drugą stronę na transakcję na osoby trzecie. Nie jest konieczne uzyskanie zgody dłużnika.
Według niektórych badaczy rachunki są jednymi z najwcześniejszych rodzajów papierów wartościowych. Ich pojawienie poprzedziło zwykłe kwity zadłużenia. Oznacza to, że ich posiadanie gwarantuje otrzymanie pieniędzy przez wierzyciela; nie jest wymagane żadne inne prawne potwierdzenie odpowiedniej preferencji. Można zauważyć, że rachunki mogą wystawiać zarówno osoby fizyczne, jak i organizacje. Technicznie odpowiedni instrument płatniczy można wykonać w dowolnym formacie papierowym - na papierze firmowym lub zwykłym czystym arkuszu.
Różnica rachunków od innych papierów wartościowych
Warto zastanowić się, w jaki sposób weksel różni się od obligacji o podobnym charakterze prawnym, co z reguły jest również uważane za niespersonalizowane zobowiązanie dłużne.
Kluczowym kryterium do rozróżnienia dwóch odnotowanych instrumentów finansowych jest przedmiot zadłużenia. W przypadku weksla jest to gotówka, rzadziej towar. Przedmiotem długu z tytułu obligacji jest udział w kapitale zakładowym spółki. Istnieją jednak inne różnice między odnotowanymi instrumentami finansowymi:
- obligacje zwykle podlegają rejestracji przez państwo, weksle są instrumentem finansowym wolnym od formalności, chociaż oczywiście mogą być regulowane różnymi aktami prawnymi, takimi jak ustawa wekslowa lub weksel;
- przy pomocy rachunków w niektórych przypadkach możliwe jest przeprowadzenie obliczeń zamiast obliczeń gotówkowych, obligacje nie są przeznaczone do tych celów;
- Głównym mechanizmem prawnym tworzenia obligacji jest zawarcie umowy sprzedaży, weksli - przekazanie na zlecenie obecnego właściciela.
Przedmiotowy instrument płatniczy może stanowić część dokumentacji przedsiębiorstwa. Tak więc, jeśli firma otrzyma weksel własny, rozliczenie odpowiedniego źródła powinno być zgodne z wymogami przepisów o rachunkowości. W rzeczywistości przydatne będzie rozważenie kluczowych przepisów prawnych regulujących obrót danymi instrumentami finansowymi.
Przepisy prawne
Głównym źródłem prawa zapewniającym legalny obieg rachunków w Rosji jest ustawa federalna nr 48, przyjęta 02.21.1997 r. Ta ustawa mówi w szczególności, że obrót przedmiotowymi instrumentami płatniczymi w Federacji Rosyjskiej jest zgodny z postanowieniami Konwencji z 06/07/1930, która ustanawia jednolite prawo dotyczące rachunków.Również w ustawie federalnej nr 48 znajduje się klauzula, na której dekret Rady Komisarzy Ludowych ZSRR powinien być stosowany na terytorium Federacji Rosyjskiej. zupełnie nowy w rosyjskiej gospodarce. Był również używany w ZSRR.
Artykuł 2 ustawy federalnej nr 48 stanowi, że rejestracja i płatność weksla lub weksla może nastąpić tylko przy udziale obywateli i osób prawnych zarejestrowanych w Federacji Rosyjskiej. Odpowiednie działania z udziałem władz na szczeblu federalnym, regionalnym lub gminnym mogą być przeprowadzane tylko w przypadkach przewidzianych przez ustawodawstwo federalne. Wyjątkiem jest stosunek prawny, w którym weksle zostały sporządzone przed wejściem w życie ustawy federalnej nr 48.
Artykuł 3 ustawy federalnej nr 48 stanowi, że odsetki od rachunku muszą być naliczane w oparciu o stopę dyskontową banku centralnego Federacji Rosyjskiej. Kolejnym godnym uwagi niuansem w zakresie obiegu rozważanych instrumentów płatniczych, który zawiera ustawę federalną nr 48, jest to, że rachunek (prosty lub zbywalny) należy wypełniać wyłącznie w formie papierowej. Można to prześledzić inną różnicę między rachunkami a obligacjami, które mogą być również elektroniczne.
Przeanalizujmy teraz bardziej szczegółowo, w jakich odmianach dany instrument finansowy może być reprezentowany.
Klasyfikacja rachunków
Istnieją dwa główne rodzaje rachunków, jak zauważyliśmy powyżej, biorąc pod uwagę ramy prawne regulujące obieg tych papierów wartościowych - proste i zbywalne. Badamy ich specyfikę.
Weksel zakłada, że dłużnik lub szuflada wywiązuje się ze swojego zobowiązania płatniczego wobec wierzyciela w terminie zapadalności. Weksel zawiera opcję, zgodnie z którą rozliczenia z uprawnionym posiadaczem odpowiedniego papieru wartościowego mogą być dokonywane częściowo w terminie zapadalności szuflady. Obowiązki przeniesienia pozostałej kwoty długu mogą zostać przeniesione na kontrahentów szuflady, którzy mają wobec niego wierzytelności. Ale drugi system nie jest zbyt popularny, ponieważ posiadacz weksla musi zgodzić się, że w rzeczywistości będą odpowiedzialne dwie lub więcej osób. Wiele firm uważa taki mechanizm rozliczeniowy za niewiarygodny. W związku z tym weksel jest ogólnie uważany za preferowany instrument finansowy. W Rosji uważa się go za znacznie bardziej powszechny niż zbywalny. Dokładniej badamy jego specyfikę.
Szczegóły weksla własnego
Weksle wymagają bezwarunkowego zobowiązania szuflady w stosunku do wierzyciela, co jest zgodne z warunkami zawartymi w dokumencie. Odpowiedni instrument płatniczy zwykle towarzyszy transakcjom towarowym. Jego konstrukcja może wynikać z braku nabywcy w momencie otrzymania odpowiednich produktów funduszy we właściwej wysokości. W takim przypadku podmiot stosunków prawnych wypisuje weksel, zgodnie z którym zobowiązany jest zapłacić dostawcy w przyszłości. Po dokonaniu obliczeń wierzyciel zwraca szufladę odpowiedni dokument.
Wymagania dotyczące wystawienia weksla
Przydatne będzie zastanowienie się, jak prawidłowo sporządzić weksel. Kluczowym kryterium tutaj jest wskazanie niezbędnych szczegółów w formie dokumentu. Weksel jest formą z bardzo małą liczbą elementów. Należy zatem przede wszystkim wskazać, że źródłem ustalającym zobowiązania dłużne jest właśnie weksel. Termin ten powinien zostać zawarty w tekście dokumentu. Ponadto struktura źródła musi zawierać formuły gwarantujące zapłatę przez szufladę określonej kwoty.Dokument musi wskazywać datę i miejsce jego przygotowania, współrzędne obiektu obliczeń, termin zobowiązań płatniczych. Rachunek musi zawierać dane odbiorcy, a także podpis szuflady. Używanie telefaksów jest wysoce niepożądane. W takim przypadku dłużnik może formalnie odmówić spłaty weksla, powołując się na fakt, że go nie wystawił. Ale inne elementy dokumentu są również ważne. Jeśli nie uwzględnisz ich w strukturze danego instrumentu płatniczego, możesz go również unieważnić. Jak może wyglądać weksel własny? Przykładową strukturę odpowiedniego dokumentu przedstawiono na poniższym zdjęciu.
Należy pamiętać, że w przepisach nie ma wymagań dotyczących wypełniania rachunku ręcznie lub na komputerze. Najważniejsze dla wierzyciela i dłużnika jest uzgodnienie warunków ugody i poprawne ich ustalenie w dokumencie. Weksel, którego przykładowa struktura została przedstawiona powyżej, jest przystosowany do stosowania w stosunkach handlowych. Jeśli chodzi o rozliczenia bankowe lub relacje zadłużenia z udziałem osób fizycznych, struktura odpowiedniego dokumentu może być nieco inna. Ale najważniejsze jest zawarcie w nim punktów, o których mówiliśmy powyżej.
Rachunek i potwierdzenie
Instrument płatniczy, o którym mowa, jest często wykorzystywany w rozliczeniach między przedsiębiorstwami komercyjnymi. Tak więc rachunek otrzymany przez firmę od partnera może być przedstawiony do umorzenia lub użyty jako narzędzie do zapłaty za dostawy towarów, usług lub wykonanej pracy. Druga procedura obejmuje wykorzystanie poręczenia - nakazu przeniesienia prawa do wierzytelności. Pierwotny posiadacz weksla - endorser może wskazać w wekscie nazwę nowego posiadacza zabezpieczenia, poświadczyć go swoim podpisem, po czym partner będzie mógł korzystać z danego instrumentu finansowego do własnych celów.
Ważne jest, aby endorser, który posiada prosty oprocentowany weksel lub weksel, napisał na odwrocie dokumentu „Zapłać za to”, aby szuflada wiedziała, kto staje się nowym posiadaczem długu. Zalecenia występują jednak w kilku odmianach. Istnieje dokument osobisty, który sugeruje, że struktura danego dokumentu płatności będzie obejmować: imię i nazwisko osoby podpisującej, jego podpis i pieczęć.
Istnieje puste potwierdzenie, w którym nazwa endora nie powinna być podawana. Taki prosty oprocentowany rachunek (lub rachunek) jest uważany za okaziciela. W takim przypadku zatwierdzający ma prawo wprowadzić do dokumentu nazwisko nowego posiadacza odpowiedniego instrumentu płatniczego, w którym to przypadku wpis zostaje wpisany. Rozważaną procedurę można zaklasyfikować jako windykację, gdy podmiot zatwierdzający daje bankowi prawo do przedstawienia rachunku za płatność. Występuje aprobata hipoteczna, gdy odpowiedni instrument płatniczy może stanowić zabezpieczenie kredytu.
Odsetki od rachunków
Przepis przyjęty w ZSRR - na wekslu, na wekslu - pozwala osobom prawnym na uzgodnienie zwrotu środków, biorąc pod uwagę odsetki naliczone od kwoty głównej długu. Wystarczy tylko wskazać odpowiednie warunki w tekście formularza weksla. Zasadniczo odsetki naliczane są od daty sporządzenia danego dokumentu płatności. Ale może również wskazywać inne daty.
Specyfika naliczania odsetek od rachunków może się różnić w zależności od specyfiki działalności osób prawnych. Na przykład banki zwykle rejestrują proste stopa dyskontowa rachunki naliczone na tej samej zasadzie co każdy inny kredyt.
Rozliczenia na rachunkach
Zastanówmy się teraz, jak w praktyce można dokonywać płatności za rozważane instrumenty płatnicze.Najważniejszym warunkiem charakteryzującym weksel jest termin zapadalności. Zgodnie z przepisami dekretu Rady Ministrów ZSRR odpowiedni dokument płatniczy może zostać wydany na okres:
- przypisany do określonej daty;
- skorelowane z momentem przedstawienia rachunku;
- skorelowane z momentem przygotowania dokumentu płatności;
- obejmujący spłatę długu po okazaniu weksla.
Nieprawidłowe dokumenty to takie, w których warunki są wskazane inaczej niż we wskazanych akapitach lub dotyczą sekwencyjnego rozliczenia.
Zgodnie z przepisami dekretu Rady Ministrów ZSRR rachunki płatne po przedstawieniu muszą zostać przekazane do szuflady w celu spłaty w terminie 1 roku od daty sporządzenia dokumentu. Jednocześnie dłużnik ma prawo wcześniejszego rozliczenia się z wierzycielem lub wyznaczenia dłuższego okresu. Okres rozliczenia rachunków można również dostosować, biorąc pod uwagę pozycję zatwierdzającego.
Dłużnik może ustalić, że zobowiązanie płatnicze płatne po przedstawieniu nie może zostać przeniesione przez wierzyciela do terminu wymagalności przed upływem określonego terminu. Jeżeli na przykład wystawiany jest rachunek za jeden miesiąc lub kilka miesięcy, wówczas należy go rozliczyć w odpowiednim dniu miesiąca spłaty zadłużenia. Jeśli w danym miesiącu nie ma 31 dnia, który odpowiada momentowi wystawienia rachunku, obliczenia są wykonywane 30-go.
Może się zdarzyć, że odpowiedni dokument płatności zostanie wydany na półtora miesiąca. W takim przypadku należy najpierw policzyć, jak wynika z przepisów dekretu Rady Ministrów ZSRR, całe miesiące. Możliwe jest, że rachunek zostanie wyznaczony na początku, w połowie lub na końcu miesiąca. W takim przypadku daty rozliczenia przypadają odpowiednio pierwszego, piętnastego lub ostatniego dnia miesiąca. W tekście rachunku można określić określoną liczbę dni, przez które dług będzie musiał zostać spłacony - na przykład „osiem dni” lub „dwadzieścia dni”. Dopuszczalne jest jednak napisanie „pół miesiąca” - w takim przypadku rachunek uważa się za wystawiony na 15 dni.
Jeżeli weksel (lub weksel) należy opłacić w określonym dniu oraz w miejscu, w którym stosuje się inne zasady obliczania dat, termin płatności należy stosować na podstawie odpowiednich kryteriów - na podstawie kalendarza miejsca, w którym dokonywana jest płatność. W tekście projektu można określić inne warunki określania dat w przypadku rozbieżności standardów kalendarzowych.
Dokonywanie płatności za rachunek
Kolejnym najważniejszym aspektem, który warto rozważyć, jest procedura obliczania weksli. Zgodnie z przepisami dekretu Rady Ministrów ZSRR posiadacz odpowiedniego dokumentu płatniczego, który ma zostać wykupiony w określonym dniu, musi przedstawić go szufladzie w ustalonym terminie lub 2 dni później, jeśli są pracownikami. Płatnik ma prawo zażądać od wierzyciela pokwitowania otrzymania płatności. Przymus posiadacza weksla nie może otrzymać środków przed upływem terminu rozliczenia. W procesie spłaty zobowiązań wynikających z weksla strony muszą zweryfikować poprawność danych dotyczących potwierdzenia, jeśli dotyczy.
Jeżeli posiadacz weksla nie przedstawi odpowiedniego dokumentu płatności w celu spłaty w terminie, jego dłużnicy będą uprawnieni do zdeponowania kwoty długu na rzecz właściwego organu.
Rachunki w obcej walucie
Weksel, a także weksel można wystawić w walucie, która nie jest używana w miejscu rozliczenia. W takim przypadku kwota długu musi zostać spłacona przez szufladę według stawki z dnia spłaty długu. Jeżeli dłużnik opóźnił się, posiadacz rachunku ma prawo zażądać od niego zapłaty odpowiedniej kwoty według najbardziej dogodnej stawki - obliczonej w ustalonym dniu płatności lub w dniu faktycznych rozliczeń.Odpowiedni wskaźnik ustalany jest zgodnie z zasadami obowiązującymi w miejscu płatności.
Jednocześnie szuflada ma prawo zaproponować wierzycielowi wskazanie kursu walutowego w tekście rachunku. Dozwolone jest sporządzenie odpowiednich zobowiązań płatniczych, z zastrzeżeniem rozliczeń w określonej walucie. Koszty szuflady w tym przypadku będą zależeć od tego, jak opłacalnie kupuje walutę obcą.
Uwierzytelnianie rachunków
Zauważyliśmy powyżej, że forma, na której sporządzono weksel, jest najbardziej elementarną strukturą. Nie musi być oznakowany marką ani mieć żadnego stopnia ochrony. W jaki sposób certyfikowana jest autentyczność rachunku, biorąc pod uwagę jego bardzo prostą strukturę i ograniczone zabezpieczenie przed możliwymi podróbkami?
Istnieje więc wspólna metoda, za pomocą której autentyczność danych instrumentów finansowych jest weryfikowana telefonicznie. Jeśli na przykład jest to prosty rachunek bankowy, odbiorca tego zabezpieczenia może zadzwonić do instytucji finansowej i dowiedzieć się, czy instytucja faktycznie go wystawiła. Podobny schemat stosuje wiele przedsiębiorstw. W niektórych przypadkach organizacje mogą wydawać oficjalne certyfikaty na żądanie, które potwierdzają fakt wystawienia rachunku.
