Specjalne prawa ciągnienia (SDR) to sztuczna rezerwa i instrument płatniczy wydany przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). W rzeczywistości nie jest to waluta, ale działa jak jednostka rozliczeniowa. Jednak specjalne prawa ciągnienia mogą być wymieniane przez kraje na pieniądze. SDR-y zostały utworzone w 1969 roku, aby zaradzić niedoborom złota i dolarów amerykańskich jako rezerw preferowanych. Od teraz są one używane jako alternatywa.
MFW przyznaje specjalne prawa ciągnienia krajom członkowskim. Prywatne organizacje i osoby fizyczne nie mogą być ich właścicielami. Według stanu na sierpień 2009 r. Przydzielono 21,4 mld USD. Dodatkowe fundusze zostały wydane podczas globalnego kryzysu finansowego. Łączna kwota wyniosła 182,6 mld dolarów. Głównym celem takiego zastrzyku było zapewnienie płynności globalnego systemu gospodarczego i uzupełnienie oficjalnych rezerw państw członkowskich. Według stanu na październik 2014 r. Wydano ponad 204 mld SDR.
Tytuł
Zgodnie ze standardem Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej kod SDR to XDR. Nazwa nowego aktywa rezerwowego pochodzi od dyskusji na temat jego głównej funkcji - płatności lub kredytu. Oryginalna nazwa została nieznacznie zmieniona podczas dyskusji. MFW zaproponował nazwanie przyszłych SDR „rezerwowymi prawami ciągnienia”. Jednak pierwsze słowo zdecydowano o zastąpieniu ze względu na kontrowersyjny charakter tworzonego zasobu.
Należy zauważyć, że do 1981 r. SDR-y były wykorzystywane głównie jako dłużne papiery wartościowe. Oznacza to, że w tym okresie główną funkcją była funkcja kredytowa. Międzynarodowy Fundusz Walutowy wymagał od państw członkowskich posiadania pewnej rezerwy SDR. Jeśli część z nich została wykorzystana, państwo powinno uzupełnić zapasy. Jednak w 1981 r. Wymóg ten został anulowany. Kraje muszą teraz utrzymywać swoje rezerwy SDR na pewnym poziomie, ale kary za naruszenia stały się znacznie mniej uciążliwe.
Historia
Międzynarodowy Fundusz Walutowy ustanowił SDR w 1969 r. Zaplanowano, że staną się aktywem, który będą przechowywać jako rezerwę. W tym czasie działał system Bretton Woods, więc założono stałe kursy walut. Jeden SDR był równy jednemu dolarowi i 0,888671 g złota. Po upadku systemu na początku lat 70. SDR-y zaczęły odgrywać mniejszą rolę. Od 1972 r. Zaczęły być używane głównie jako znak projektowy między krajami.
Sam MFW uważa obecną rolę SDR za nieistotną. Jest mało prawdopodobne, aby kraje rozwinięte mogły korzystać ze specjalnych praw ciągnienia do czegokolwiek. Dlatego są po prostu przechowywane na swoich kontach. Jeśli chodzi o kraje rozwijające się, uważają SDR za wyjątkowo tani instrument pożyczkowy. Innym problemem jest to, że posiadaczami specjalnych praw ciągnienia mogą być tylko państwa członkowskie MFW i kilka licencjonowanych organizacji. Dlatego Międzynarodowy Fundusz Walutowy nazywa SDR „niedoskonałym zasobem rezerwowym”.
Jako alternatywa dla dolara
MFW utworzył specjalne prawa ciągnienia właśnie wtedy, gdy w gospodarce brakowało tradycyjnych walut rezerwowych i złota. Wykorzystanie SDR rozszerza się, gdy dolar jest słaby. Na przykład stało się to w latach siedemdziesiątych. W tym okresie oczekiwano upadku amerykańskiej gospodarki.Jednak rząd Stanów Zjednoczonych wkrótce rozpoczął aktywną politykę pieniężną i był w stanie zapewnić niezbędną płynność dla swojej waluty. W pierwszej fazie przydziału przydzielono około 9,3 miliarda SDR.
Specjalne prawa ciągnienia ponownie stały się popularne w 1978 roku. Wiele krajów było w tym czasie podejrzliwych wobec dolara, dlatego potrzebna była dodatkowa rezerwa. W drugiej fazie wydano około 12 miliardów SDR. Następnym razem rola specjalnych praw ciągnienia wzrosła podczas globalnego kryzysu finansowego. Trzeci i czwarty etap dystrybucji SDR przypadają na ten okres.
Specjalny rysunek po prawej: kurs
Wartość SDR opiera się na koszyku najważniejszych walut międzynarodowych, który jest weryfikowany co pięć lat. Waga przypisana do każdego składnika jest ustalana na podstawie użycia określonej waluty jako środka płatności w handlu międzynarodowym i rezerwach.
Podczas przeglądu koszyka w listopadzie 2015 r. MFW zdecydował, że chiński juan zostanie włączony do listy komponentów SDR. Ta innowacja wejdzie w życie 1 października 2016 r. Odtąd udziały walut w specjalnych prawach ciągnienia będą wyglądały następująco: dolar amerykański - 41,73%, euro - 30,93%, juan chiński - 10,92%, jen japoński - 8,33%, funt szterling - 8, 09% SDR ma dziś zmienną stopę procentową.
Dystrybucja
Specjalne uprawnienia są przyznawane państwom MFW. Kontyngent danego kraju jest definiowany jako maksymalna ilość zasobów finansowych, które jest on zobowiązany zapewnić organizacji. Aby rozpocząć nowy etap w dystrybucji SDR, konieczne jest, aby 85% głosów było za. Należy jednak zauważyć, że proces decyzyjny w MFW ma pewne cechy. Jeden kraj może mieć na przykład 16,7% głosów, a drugi - 0,02%. Jest to określane na podstawie kwoty. Stany Zjednoczone Ameryki mają największy wpływ na głosowanie. Dystrybucja SDR-ów nie odbywa się regularnie, do tej pory miały miejsce tylko cztery etapy ich alokacji.
Użyj
SDR można wykorzystać jako instrument pożyczkowy. Aby jednak skorzystać ze specjalnych praw ciągnienia na swoim koncie, kraj musi znaleźć państwo, które chce je kupić. MFW działa jako pośrednik w takiej dobrowolnej transakcji. Od 2015 r. SDR można wymieniać na euro, japońskie jeny, funty szterlingi i dolary amerykańskie. Operacja może potrwać kilka dni. Niektóre organizacje wykorzystują również specjalne prawa ciągnienia jako jednostkę miary. Czasami w umowach międzynarodowych i traktatach grzywny i ceny są wskazane w SDR. Niektóre kraje wiążą swoje waluty ze specjalnymi prawami ciągnienia w nadziei, że ich gospodarki będą bardziej przejrzyste.
