Dla kompetentnego i wykwalifikowanego specjalisty zwykle nie jest trudno znaleźć pracę. Ale umiejętność dobrej pracy jest częścią tej historii. Aby skutecznie ujawnić swój potencjał i skutecznie wywiązać się ze swoich obowiązków, zaleca się, aby wnioskodawca uwzględnił pożądane cechy dobrego szefa wśród kryteriów wyboru firmy.
Prawdziwy lider prawdopodobnie nie zaspokoi wszystkich pragnień pracownika, ale zrozumienie tych cech i umiejętność ich uwzględnienia pozwoli ci wybrać skuteczną strategię postępowania w zespole roboczym i w relacjach z przełożonymi.
Klasyczne portrety liderów
Zazwyczaj wyróżnia się następujące typy przywódców: autokrat, demokrata i liberał. Niektórzy badacze zarządzania uzupełniają tę podstawę o opcje graniczne:
- zespół;
- towarzyski
- manipulator;
- ascetyczny;
- patriarcha;
- charyzmatyczny.
A niektórzy psychologowie przedstawiają wyzyskująco-autorytarną, paternalistyczno-autorytarną, konsultacyjną i demokratyczną wersję idei tego, kim powinien być szef i dlaczego taki jest.
Autorytarny styl przywództwa
Historycznie autorytarny styl przywództwa uważany jest za pierwszy do dziś, który czuje się świetnie. Autorytarny przywódca zbiera całą moc w jednej ręce, a podwładni robią tylko to, co nakazują władze.
Oczywiście w public relations, kiedy ten stan rzeczy nie wystarczy. Ludzie przez cały czas potrzebowali idei demokratycznych, poszanowania praw, wolności i własnych opinii. W rezultacie powstały inne style przywódcze i zajęły swoje nisze.
O rzeczywistej sytuacji w stosunkach pracy
W każdym razie, do jakiego przywódcy należy ten lub ten szef, jest to ważne tylko jako zebrane wstępne informacje. Konkretne cechy tej osoby są bardzo ważne i kieruje nią w oparciu o wiedzę:
- o powierzonym mu kolektywu;
- o powierzonym mu zadaniu;
- i o możliwościach, jakie ma.
Ogólnie rzecz biorąc, ludzką naturą jest szanowanie jego opinii bardziej niż opinii innych, nawet bardziej inteligentnych. Na tej prostej podstawie, aby osiągnąć zamierzony cel, pracownik będzie musiał podjąć odpowiednie kroki zarówno w kierunku zarządzania, jak i kolektywu pracy.
Jeśli specjalista chce skutecznie ujawnić swój potencjał zawodowy, uniknąć sytuacji konfliktowych i poprawić swoje samopoczucie poprzez staranne wypełnianie obowiązków pracowniczych, powinien po prostu wziąć pod uwagę psychologiczne cechy swojego lidera, a nie marzyć o tym, kim naprawdę powinien być szef.
Zastanówmy się nad niektórymi typami liderów.
Cechy charyzmatycznego lidera
Autokrata z charyzmą jest jak tyran z darem Boga. Taki szef dąży do wszystkiego, co zaawansowane, pewny siebie, nie rozpoznaje porażek, ale zawsze słucha.
Z reguły taki lider ma cel lub własne wyobrażenie o rzeczywistości i właściwą ścieżkę (niekoniecznie prawdziwą). Wszystko inne powinno przyczynić się tylko do jego planów. W wyniku tego stosunku „podporządkowanego” są one interpretowane w przeciwnym kierunku, to znaczy pomysły pracowników spełniające plany zarządzania stają się ich częścią, ale autorstwo nie jest dziedziczone.
Charyzma nie jest najgorszą cechą i można na nią wpływać z dowolnego stanowiska pracy. Główna broń: szacunek dla libido lidera, przyjazna ocena jego pomysłów, planów i stylu przywództwa.
Ogólnie rzecz biorąc, nienaganne wykonywanie obowiązków służbowych i naturalne pragnienie bycia trybikiem w obecnej sytuacji sprawi, że pozycja pracownika będzie stabilna i bezpieczna.
Ogólnie rzecz biorąc, każda osoba jest trybikiem w kilkunastu mechanizmach społecznych. Więc nie ma tu nic obraźliwego.
Dyplomacja pracy: granie etykiety i etykiet
Dyplomatyczny przywódca jest przyjazny, preferuje zbiorową wersję pracy, ceni ducha zespołu i relacje robocze zgodnie z ustalonymi, znanymi zasadami. W takim zespole z reguły kontrola twarzy jest obowiązkowa, przestrzeganie przepisów, kompetentna mowa, czysta i odpowiednia dokumentacja są mile widziane.
Obraz jest wszystkim, pragnienie jest niczym, ale musisz się z tym pogodzić. Poza obszarem prawnym dyplomata nie działa. To jest jego słabość. W tej sytuacji pracownik powinien zwracać uwagę na swój wygląd, jakość wykonywanej pracy i okazywać ciągły szacunek dla ustalonego systemu przepisów.
Lider-dyplomata jest najbezpieczniejszą niszą dla stosunków pracy. Tutaj pracownik i zespół roboczy stanowią znaczącą część wizerunku szefa. Będzie on stał przy górze dla swojej pozycji i jej stanu przed wyższym przywództwem i otaczającą przestrzenią.
Jeśli chodzi o pracownika, to nieustanne dbanie o własny wizerunek i działanie zgodnie ze sprawdzonymi i pięknymi przepisami nie jest tak smutną misją. Cóż, jeśli naprawdę czegoś nie lubisz, możesz zdobyć przydatne doświadczenie zawodowe i dyplomatycznie wyjechać do innej firmy.
Rodzina w pracy: korporacyjna forma rządu
Humanistyczny przywódca nie dąży do stworzenia pracującego kolektywu, ale dużej i przyjaznej rodziny. Imprezy firmowe, seminaria, spotkania, bezpośredni udział w rozwiązywaniu problemów zawodowych i osobistych - wszystko jest zdezorientowane i niestabilne. Całkowicie niejasne jest, co należy rozważyć w pracy: dobrobyt rodziny lub wyniki produkcyjne.
Z reguły relacje społeczne i domowe (problemy) pokonują każdego pracownika, gdy tylko wyjdzie on poza miejsce pracy. Posiadanie duplikatu tych ośmiu godzin dziennie pięć razy w tygodniu nie jest dla wszystkich.
Ale jest też dobra strona struktury korporacyjnej pojedynczego zespołu roboczego. Zazwyczaj humanistyczny styl przywództwa i „przyjazna rodzina” zamiast kolektywu pracującego powstają w samowystarczalnych przedsiębiorstwach. Wszystko już zostało zrobione, pozostaje tylko towarzyszyć, dawać, doradzać.
Problem polega na tym, że w takim zespole trudno jest twórczo się rozwijać, iść dalej w opanowywaniu zawodu: wszystko tam jest, wszystko jest dobre i zbyt leniwe, aby dalej się rozwijać. Co robić Pracownik powinien podjąć zdecydowaną decyzję i wykorzystać istniejące stanowisko albo do życia i pracy, albo do dalszego rozwoju.
Demokracja i ukryta dyplomacja
Demokratyczny lider ceni sobie zaufanie, stwarza wspólną odpowiedzialność w zespole za pracę i sukces firmy. Tego rodzaju liderzy nie są szczególnie zainteresowani podkreślaniem swojej roli w całym procesie, ale zawsze będą utrzymywać swój zespół i wspierać go.
Podobnie jak dyplomata, demokrata przekazuje swoje uprawnienia zaufanej części zespołu, ceni wizerunek i stale analizuje ocenę pracowników. Wyniki produkcji są drugorzędne, obraz i ocena są pierwszorzędne.
Demokratyczne formy rządzenia są żyznym gruntem dla opozycji. Stosunki zbiorowe i produkcyjne w pracy rozwijają się na chwilę, następnie bez wątpienia następuje pokojowa lub konfliktowa rewolucja, a następnie spokojnie demokratyczne odejście z obowiązków pracowniczych.
Można powiedzieć, że w przypadku samorozwoju i zaawansowanych szkoleń najlepszym rozwiązaniem jest demokratyczny lider. Ale pod jego kierownictwem w każdym razie ideom jednego pracownika sprzeciwiają się pomysły drugiego, a to już konkuruje. W ramach kolektywu pracy taki styl relacji raczej nie będzie odpowiedni.
Style przywództwa: zrozumienie i postawa
Istnieje tyle opcji wdrażania przywództwa, ile jest stanowisk przywódczych. Wszystkie będą wyjątkowe, ale zawsze przywódcę można przypisać autokratowi, demokracie lub liberałowi:
- pierwsze polecenia;
- drugi pozwala;
- trzeci dryfuje.
Nawiasem mówiąc, wcale nie jest konieczne, aby trzecia opcja była słabsza niż pierwsza. Po pierwsze, wszystko, co pływa, przynajmniej umie pływać. Po drugie, wszystko, co jest przyzwyczajone do rządzenia, nie jest przyzwyczajone do widzenia i słyszenia.
Zrozumienie, co myśli kierownictwo i jak to działa, jest ważne dla każdego pracownika w określeniu jego prawidłowego zachowania. To, kim powinien być szef, jest pytaniem retorycznym, ale jak można go postawić, jest pytaniem praktycznym i stosownym.
Niezależnie od tego, jaki styl przywództwa przemawia do lidera, podejmuje decyzje niezależnie. Pracownik przestrzega również własnych pomysłów dotyczących podejmowania określonych decyzji. W każdej sytuacji istnieje równowaga interesów i ktoś powinien ustąpić.
Kiedy szukamy pracy, wszyscy zwykle wiemy, kim powinien być szef. Pytanie podczas wywiadu - to, co możemy zaoferować nowemu zespołowi, może postawić nas w rozterce. Ale w każdej pracy najpierw musisz się pokazać, a dopiero potem ocenić innych.