Zarządzanie ma zapewnić skuteczne zarządzanie. Modele zarządzania zostały opracowane w różnych krajach. Jednocześnie brane są pod uwagę unikalne tradycje, a także sposoby zakładania i rozwoju firmy.
Odmiany głównych obszarów zarządzania
Nawet w szkole znany jest podział świata na Azję, Europę i Amerykę. Zgodnie z tym podziałem można wyróżnić trzy główne modele zarządzania: zachodni (amerykański), eurazjatycki i azjatycki (japoński).
Model amerykański
Istotą takiego modelu zarządzania jest to, że sukces każdego podmiotu gospodarczego zależy od czynników w nim zawartych. 
W takim przypadku korporację należy uznać za system zamknięty. Dobrobyt zależy od stopnia racjonalności organizacji produkcji, wielkości wzrostu wydajności pracy i efektywnego wykorzystania wszystkich rodzajów zasobów oraz poziomu redukcji kosztów.
W obecności amerykańskiego modelu zarządzania wszystkie warunki przedsiębiorstwa należy uznać za stałe przez długi czas. Strategia tego modelu opiera się na ciągłym wzroście produkcji. Struktura organizacyjna tego modelu zarządzania oparta jest na zasadzie funkcjonalnej z wyraźnym podziałem aparatu zarządzania na usługi. Model ten jest nieodłącznym elementem absolutnej kontroli nad wszystkimi rodzajami działań z bezwarunkową realizacją wszystkich zamówień i zamówień z góry.
Cechy amerykańskiego modelu
Współczesne amerykańskie modele zarządzania tracą dziś wiodącą pozycję na całym świecie. Ostatnio nabywają pewne funkcje japońskiego zarządzania. Cechy tego modelu są w dużej mierze spowodowane cechami samych Amerykanów, w szczególności ich zdolnością do walki do samego końca z zapewnieniem własnej wyższości i witalności. Zawsze podkreślają ekskluzywność, chęć osiągnięcia wielkiego i szybkiego sukcesu. Szczególną uwagę przywiązuje się do własnego biznesu. Charakteryzuje je walka o przywództwo.
Kluczowe cechy amerykańskiego zarządzania
Do tej pory Ameryka była zdominowana przez jednoosobowy styl zarządzania; przedsiębiorstwa przestrzegały raczej surowej dyscypliny z niekwestionowanym podporządkowaniem w obecności demokracji zewnętrznej.
Ten model zarządzania charakteryzuje się połączeniem prywatnych akcjonariuszy w spółkach ze stale rosnącą liczbą akcjonariuszy (znanych jako „osoby z zewnątrz”) niezwiązanych z podmiotem gospodarczym. Również w tym kierunku zarządzania istnieją jasno określone ramy prawne, które określają prawa i obowiązki głównych uczestników (akcjonariuszy, dyrektorów i kierowników).
Nowoczesny model amerykański opiera się na następujących przesłankach:
- przemysłowa organizacja produkcji,
- obecność relacji rynkowych,
- wykorzystanie korporacji jako głównej formy przedsiębiorczości.
Korporacje mają status osób prawnych, ich akcjonariusze mają prawo do określonej części zysku, która jest dzielona proporcjonalnie do liczby ich akcji. Tak duże przedsiębiorstwa zastąpiły małe firmy, których własność należała wyłącznie do właścicieli kapitału, którzy kontrolowali działalność pracowników.
Model amerykański, który rozwija się w warunkach rynkowych, wiąże się z pewnym rozdziałem kontroli i własności w dużych korporacjach. Takie oddzielenie z prawnego punktu widzenia jest dość ważne, zarówno z biznesowego, jak i społecznego punktu widzenia. Innymi słowy, inwestorzy inwestujący środki własne nie ponoszą odpowiedzialności za działalność korporacji. Przenoszą funkcje kierownicze na kierowników, którzy otrzymują wynagrodzenie za wykonywanie tych funkcji. Opłata za rozdzielenie kontroli i własności nazywa się „usługami agencyjnymi”.
Amerykańskie podmioty gospodarcze, stosując tradycyjne zasady selekcji pracowników, zwracają szczególną uwagę na profesjonalizm i specjalistyczną wiedzę. Ogólne kryteria wyboru personelu:
- ćwiczyć
- edukacja
- zgodność psychologiczna
- umiejętność pracy w zespole.
Amerykańskie firmy koncentrują się głównie na wąskiej specjalizacji. Profesjonalizm tkwi zatem tylko w wąskiej dziedzinie wiedzy. Dlatego wspinanie się po drabinie kariery jest możliwe tylko w pionie. Na przykład ekonomista może zrobić karierę tylko w tym obszarze. Sytuacja ta znacznie ogranicza możliwości awansu na szczeblach kierowniczych, co do tego doprowadzi rotacja personelu ich przenoszenie z jednego przedsiębiorstwa do drugiego.
Model japoński
Ten model zarządzania jest wynikiem specyfiki kultury i systemu gospodarczego. Ogólnie przyjmuje się, że ma zdolność zapewniania mobilności i harmonii podmiotu gospodarczego.
Cechami modeli zarządzania tego typu są dostępność sposobów zarządzania zasobami ludzkimi, finansami, produkcją i marketingiem.
Główne cechy tego modelu to:
- system zatrudnienia przez całe życie
- rozwój kariery zgodnie z wiekiem i stażem pracy,
- organizacja pracy zespołowej,
- zróżnicowany system płac w zależności od wieku,
- system ciągłego uczenia się.
Określony model powstaje pod wpływem takich czynników:
- kreatywne wykorzystanie zagranicznych doświadczeń w dziedzinie zarządzania i organizacji;
- zachowanie różnych tradycji narodowych.
Dlatego wśród głównych cech japońskiej orientacji zarządzania można wyróżnić:
- powściągliwość
- ciężka praca
- dyplomacja
- oszczędność
- podatność na wszystko nowe.
Japonia charakteryzuje się przywiązaniem do grupowości (kolektywnych form organizacji pracy). Ten rodzaj pracy może wymagać od pracowników pracy z ludźmi. W tym przypadku mówimy o doświadczeniu życiowym i duchowym rozwoju jednostki.
Opisując japoński model zarządzania, należy krótko zwrócić uwagę na nieodłączną doktrynę paternalizmu, która „stwierdza” protekcjonalne podejście pracodawców do swoich pracowników. Stąd można również prześledzić tendencję do różnych demokratycznych trendów interakcji w procesie aktywności zawodowej.
Funkcje
Cechy japońskiego zarządzania, które odróżniają go od jego zachodnich odpowiedników, obejmują:
- udział absolutnie wszystkich ogniw w zarządzaniu - zarządzanie jakością na poziomie przedsiębiorstwa;
- szkolenie personelu ze szkoleniem w zakresie podstawowych metod zarządzania;
- kontrola działań zarządczych;
- zastosowanie metod statystycznych.
Model europejski
Ten model zarządzania charakteryzuje się:
- pełne szacunku podejście
- kompetencje
- stymulacja szkolenia zawodowego,
- lojalność menedżerów
- techniczna gotowość pracowników
- rozszerzony zakres odpowiedzialności i uprawnień,
- skuteczne stosunki pracy
- jakość i innowacja,
- sformalizowane zarządzanie produkcją.
Analiza modeli zarządzania wykazała, że odmiana europejska zajmuje między sobą pewną pozycję pośrednią rodzaje zarządzania: Amerykański i japoński.
Opis zarządzania w Europie
Cecha europejskiego modelu zarządzania jest jeszcze bardziej rygorystyczna podejście do zarządzania personel niż w Japonii lub Stanach Zjednoczonych. W krajach takich jak Holandia, Wielka Brytania, Szwecja i Norwegia zasady zarządzania charakteryzowały się udzielaniem uprawnień średnim pracownikom przy podejmowaniu decyzji w kwestiach związanych z zarządzaniem przedsiębiorstwem.
Powstanie modeli zarządzania nastąpiło w procesie rozwiązywania problemu zachowań pracowników w zespole. Innymi słowy, społeczny charakter osoby zainteresowanej menedżerami w Europie jest czymś więcej niż osobowością. Według założycieli europejskiego zarządzania rekompensata pieniężna nie jest jedynym czynnikiem motywującym osobę do pracy. W wielu przypadkach niektóre wysiłki są determinowane psychologicznymi motywami ludzi, od których zależy ich zachowanie. Dlatego obecność niezbędnej ilości materiałów informacyjnych doprowadzi do przyjęcia wyważonych i świadomych decyzji, a także stanie się wyrazem profesjonalizmu.
Historia powstawania europejskiego zarządzania
Metody i modele zarządzania w Europie Zachodniej opracowano w okresie powojennym. Właśnie w tym okresie podjęto dość znaczące i ważne decyzje zarządcze związane z odbudową przemysłu, gospodarki i rolnictwa.
Założyciele tego modelu są uważani za Brytyjczyków. Jednak uczciwie należy zwrócić uwagę na udział specjalistów z Niemiec, którzy jako pierwsi wprowadzili pojęcie „biurokrata”. Dlatego można śmiało powiedzieć, że rozwój europejskiego zarządzania jest zasługą kilku krajów.
