Często w nieprywatyzowanych mieszkaniach zarejestrowanych jest kilka osób, w tym osoby niepełnoletnie. Wielu obywateli zastanawia się, czy tylko niektórzy z nich mogą otrzymać takie mieszkanie bezpłatnie. Czy ci, którzy napisali odmowę udziału w prywatyzacji, będą mieli jakieś prawne możliwości? Rozważ ten problem bardziej szczegółowo w artykule. 
Ramy prawne
Odpowiedzi na powyższe pytania można znaleźć w ustawie federalnej nr 1541-1, która reguluje proces prywatyzacji. Ogólną procedurę określa art. 2 tej ustawy. Mówi w szczególności, że obywatele zajmujący pomieszczenia mieszkalne funduszu państwowego lub gminnego na zasadach zabezpieczenia społecznego są uprawnieni do prywatyzacji nieruchomości za zgodą osób, które wraz z nimi osiągnęły pełnoletność i osiągnęły wiek 14–18 lat. Obszary są przenoszone na współwłasność lub są wydawane na dowolnym. Zgodnie z art. 11 ustawy federalnej nr 1541-1 wszyscy obywatele kraju mają równą możliwość sprywatyzowania (jednorazowego) bezpłatnego zakwaterowania w państwowym, gminnym lub innym funduszu mieszkaniowym, który nie jest zabroniony przez prawo. 
Dlaczego potrzebujemy nieruchomości?
Prywatyzacja mieszkania pozwala obywatelowi rozporządzać nim według własnego uznania. Własne nieruchomości mogą być wynajmowane lub wynajmowane, sprzedawane, zapisywane, darowane, wymieniane, dokonywane inne transakcje, które nie są sprzeczne z prawem. Wraz z tym po prywatyzacji obywatel przejmuje szereg obowiązków. W szczególności na właścicielu spoczywa ciężar utrzymania nieruchomości w całości. Zgodnie z przepisami Kodeksu Podatkowego jest on zobowiązany do zapłaty podatku od dostępnego obszaru. Obliczenia przeprowadzono wcześniej zgodnie z wartością zapasów.
Jednak po wprowadzeniu pewnych zmian do Kodeksu podatek jest obliczany według ceny rynkowej nieruchomości. Oprócz mieszkań sprywatyzowanych bezpośrednio, nieruchomość przenosi się na nieruchomość, której nie można zidentyfikować. W szczególności mówimy o windach, rurach, zsypach na śmieci i innym sprzęcie inżynieryjnym, ścianach, dachu, piwnicy, klatkach schodowych, sufitach między podłogami i innymi przedmiotami oraz elementami obsługującymi więcej niż jeden izolowany pokój. Koszty utrzymania całej tej nieruchomości ponoszą właściciele. W przeciwieństwie do najemców, którzy wynajmują mieszkania od gminy na preferencyjnych warunkach, właściciele lokali nie mają gwarancji możliwości uzyskania innej powierzchni w przypadku utraty dostępnej powierzchni.
Odmowa prywatyzacji: prawa
Jeżeli jedna z osób zdecyduje się nie skorzystać z możliwości uzyskania mieszkania w nieruchomości, można ją wydać innym zarejestrowanym w niej obywatelom. Oświadczenie musi być poświadczone przez notariusza. Odmowa prywatyzacji nie pozbawia obywateli możliwości korzystania z lokalu. Jednak prawo przewiduje wyjątki od tego przepisu. Zgodnie z art. 31 ust. 4 Kodeksu mieszkaniowego, w przypadkach, w których stosunki rodzinne z właścicielem zostają rozwiązane, prawo do użytkowania nie zostaje zachowane, chyba że umowa stanowi inaczej. 
Kontrowersyjny moment
Należy zauważyć, że w art. 19 ustawy federalnej regulującej wdrażanie kodeksu mieszkaniowego, przewiduje się, że przepisy art 31 ust. 4 LC nie ma zastosowania do osób, z którymi rozwiązane są stosunki rodzinne z właścicielem sprywatyzowanych pomieszczeń. Jednak w tym przypadku wskazani obywatele w momencie nabywania nieruchomości powinni mieć równe i legalne możliwości korzystania z tego obszaru.Wynika z tego, że osoby posiadające notarialną odmowę prywatyzacji na rzecz osoby mieszkającej z nimi nie mogą zostać eksmitowane z lokalu.
W takim przypadku nadal będą mieli możliwość korzystania z tego obszaru. Co więcej, to prawo będzie absolutnie nieograniczone. Tę samą opinię podzielają Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej. Sąd Najwyższy zwraca uwagę, że jeżeli obywatel, z którym rozwiązano związek rodzinny, miał w chwili uzyskania mieszkania w nieruchomości równe szanse z osobą, która zaprojektowała lokal, ale odmówił prywatyzacji mieszkania na rzecz tego ostatniego, nie może zostać z niego eksmitowanym, ponieważ ma możliwość korzystania z niego w nieskończoność. Innymi słowy, nadal pozostaje najemcą lokalu. 
Wymagane dokumenty
Odmowa prywatyzacji następuje na piśmie. Ponadto, jak wspomniano powyżej, takie oświadczenie musi zostać poświadczone. W tym celu obywatel posiadający paszport i dokumenty do lokalu musi skontaktować się z biurem notariusza. Osoba upoważniona dostarczy formularz wniosku. Obywatel wypełniający odmowę prywatyzacji wypełnia ją osobiście. Formularz zawiera dane indywidualne, informacje o paszporcie, miejsce zamieszkania wnioskodawcy.
Proces własności nieruchomości
Składając dokumenty, obywatele często napotykają pewne trudności. Z reguły trudności pojawiają się, gdy jedna z osób mieszkających razem deklaruje odmowę prywatyzacji. Do rejestracji nieruchomości potrzebne są przede wszystkim dokumenty potwierdzające, że lokal jest w użyciu, paszporty zarejestrowanych w nim obywateli. Jeżeli w mieszkaniu mieszkają nieletni, konieczne jest przedstawienie decyzji o opiekunie i organie opiekuńczym. Wszelkie działania związane z prywatyzacją mieszkania - przeniesienie na współwłasność lub wyłączną własność kogoś, są przeprowadzane za dobrowolną zgodą wszystkich zarejestrowanych w nim osób.
Możliwości dla nieletnich
Osoby poniżej 18 roku życia, które mieszkają razem z głównym najemcą lokalu i są wcześniej członkami rodziny lub byłymi, mają również prawo do prywatyzacji mieszkań na równi z innymi obywatelami. Osoby niepełnoletnie mogą zostać wyłączone ze wspólnej własności przez swoich powierników lub opiekunów za zgodą uprawnionego organu. Jeżeli dzieci (dziecko) poniżej 18 roku życia nie mieszkają w lokalu, przebywają w innej dzielnicy lub mieście, ich odmowa prywatyzacji i obecności jest obowiązkowa. Jest to konieczne w celu organ opiekuńczy Udało mi się to naprawić, w przeciwnym razie nie można rozpocząć procedury. 
Odmowa prywatyzacji: konsekwencje
Przed napisaniem oświadczenia obywatel musi zrozumieć, co się z tym wiąże. Przede wszystkim warto zauważyć, że odmowa jest przeprowadzana tylko na korzyść innych przyszłych właścicieli. Udział jest równo podzielony między nimi. Nie można odmówić prywatyzacji na korzyść jednego, jeżeli jest więcej niż dwóch zarejestrowanych obywateli. Przeniesienie jego udziału nie pozbawia osoby możliwości zarejestrowania nieruchomości w przyszłości. Ponadto, jak wspomniano powyżej, odmowa nie pociąga za sobą eksmisji z mieszkania. Ponadto, jeśli taki obywatel znajduje się na liście oczekujących w celu poprawy warunków życia, nadal ma możliwość otrzymania lokalu ze zniżką. Mali obywatele są zazwyczaj automatycznie włączani do liczby właścicieli. Wyjątkiem są przypadki przewidziane w prawie, w których odmowa osób poniżej 18 roku życia jest uzgodniona i potwierdzona przez organ opiekuńczy i powierniczy. 
Ważna uwaga
Jeśli jakikolwiek członek rodziny kategorycznie nie zgadza się z prywatyzacją, wówczas nie można jej przeprowadzić. Wniosek w tej sprawie musi zostać wykonany w sposób określony przez prawo.W przypadku śmierci głównego (głównego) pracodawcy przestrzeń życiowa może ponownie stać się własnością gminy (państwa). W oświadczeniu o odmowie obywatel musi między innymi wskazać powody swojej decyzji, potwierdzić swój zamiar i wniosek o wykluczenie go z liczby właścicieli. 
Podsumowując
Proces odmowy prywatyzacji któregokolwiek z zarejestrowanych obywateli został omówiony powyżej. Zasadniczo procedurze nie towarzyszą żadne trudności. Głównym warunkiem ważności odmowy jest jej potwierdzenie notarialne. Bez dokumentu tożsamości osoby upoważnionej dokument - wniosek - jest nieważny. Ponadto należy pamiętać, że osoba, która odmówiła prywatyzacji, zachowuje prawo do korzystania z lokalu przez czas nieokreślony. Dotyczy to również byłego członka rodziny, jeżeli w trakcie procedury miał on równe prawa ze wszystkimi innymi. Sam proces prywatyzacji będzie wymagał od obywatela dostarczenia dokumentów. Obejmują one umowę o zabezpieczeniu społecznym.
