Niewielu ludzi nie rozumie, że bezrobocie stanowi wielką szkodę dla wszystkich, którzy mają z nim do czynienia, a także dla całego społeczeństwa. Natomiast pełne zatrudnienie jest błogosławieństwem, gdy każdy, kto jest zdolny do pracy, znajduje pracę, otrzymuje wynagrodzenie i zaspokaja potrzeby życiowe. Wydaje się, że może to być prostsze niż bezrobocie w porównaniu do pełnego zatrudnienia. Zapewnij rządowi miejsca pracy, a bezrobotni natychmiast znikną. Jednak na obecnym etapie rozwoju społeczeństwa taka idylla została osiągnięta tylko dwa razy, zarówno w okresie wojen światowych, jak i krótko po nich.
Pełne etatowe zatrudnienie w całym kraju
W makroekonomii, czyli dla każdego kraju jako całości, pełne zatrudnienie jest takim etapem w jego rozwoju, gdy absolutnie wszystko jest wykorzystywane zasoby gospodarcze i rabsila, w tym bezrobocie jako takie nie istnieje. Wszystkie mocarstwa dążą do tego, ale ekonomiści twierdzą, że nie można osiągnąć takich wskaźników, ponieważ w każdym społeczeństwie zawsze będą istnieć inne warunki obecności pewnej liczby bezrobotnych. Kontynuacją tej myśli jest twierdzenie, że przy pełnym zatrudnieniu zawsze powinna istnieć naturalna stopa bezrobocia, przy spadku inflacji. Ile kosztuje ta norma? Nikt nie podaje dokładnych liczb, ale istnieją opinie, że pełne zatrudnienie występuje na poziomie bezrobocia, przy którym nie ma inflacji płacowej ani inflacji cenowej.
Co uniemożliwia pełne zatrudnienie
Współczesne społeczeństwo rozwija się w taki sposób, że niemożliwe jest uniknięcie zmian strukturalnych lub technologicznych w gospodarce (postępu nie można zatrzymać). Co więcej, z kilkudziesięciu powodów stare formy produkcji są niszczone szybciej niż nowe pojawiają się w wystarczających ilościach. Powoduje to bezrobocie strukturalne lub technologiczne. Czynnika ludzkiego, który wpływa na fakt, że zawsze są ludzie, którzy są zmuszani do dobrowolnego opuszczenia pracy, na przykład w związku z przeprowadzką do zamieszkania w innym regionie lub z jakąkolwiek kardynalną zmianą w życiu osobistym, nie można zlekceważyć. Rodzi bezrobocie frykcyjne. I tak dalej. Dlatego większość ekonomistów skłania się do twierdzenia, że koncepcja pełnego zatrudnienia dla całego społeczeństwa oznacza osiągnięcie poziomu w gospodarce, gdy nie ma powodów powodujących niski popyt na pracę.
Pełny czas dla jednostek konstrukcyjnych
W mikroekonomii, to znaczy dla każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od jego wielkości i branży, do której się odnosi, pełne zatrudnienie to brak wolnych miejsc pracy przy maksymalnym wykorzystaniu wszystkich jego zasobów i osiągnięciu niezmiennie wysokiego zysku. Z tych stanowisk pełne zatrudnienie można osiągnąć nie tylko w wielu przedsiębiorstwach, dzięki umiejętnemu kierowaniu i planowaniu. Co więcej, w branży jako całości lub w regionie, w którym znajduje się takie przedsiębiorstwo, może być dość znaczna liczba osób, które nie mają pracy i chcą ją zdobyć. Mówiąc obrazowo, na dużym morzu bezrobocia małe wyspy pełnego zatrudnienia mogą równie dobrze istnieć bez wpływu na parametry tego morza.
Pełny etat na przedmiot
Z punktu widzenia każdej konkretnej osoby pełne zatrudnienie to jego udział w procesie pracy w jego miejscu pracy, czas określony w umowie o pracę (pełny dzień, miesiąc, rok), a za zainwestowaną pracę pracownik musi otrzymać wynagrodzenie, które zaspokoi jego potrzeby życiowe. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że z tą interpretacją wszystko jest jasne, ale tutaj są pewne niuanse związane z istotą pojęcia „zatrudnienia”. W ogólnym sensie oznacza to, że jednostka uczestniczy w procesie pracy, nie naruszając przepisów i nie otrzymując zapłaty za swoją pracę.Oprócz pełnego, zatrudnienie obejmuje pracę w niepełnym wymiarze godzin, stałe, tymczasowe, częściowe, warunkowe, na odległość, nieregularne, wtórne i ukryte. Każdy z tych rodzajów dostosowuje pełne zatrudnienie i wpływa na wahania bezrobocia.
Niedostateczne zatrudnienie
Termin ten jest synonimem niepełnego dzień roboczy i oznacza, że dana osoba ma miejsce pracy, ale udział w procesie pracy jest krótszy niż wskazany w umowie o pracę. Z reguły mówi się, że praca w niepełnym wymiarze godzin ma miejsce, gdy pracownik ma mniej niż 5-15 godzin pracy tygodniowo. 
Na świecie istnieje stały trend wzrostowy takiego modelu aktywności zawodowej. Przyczyny tego są różne, ale w każdym razie pełne i niepełne zatrudnienie powinno zapewnić pracownikom równe prawa zapisane w kodeksie pracy. Co może spowodować zmniejszenie liczby przepracowanych godzin? Z jednej strony sami pracownicy wolą mieć skrócony plan zajęć, aby zdążyć na studia, do rodziny i na część etatu. W takich przypadkach niepełne zatrudnienie nazywa się dobrowolnym. Z drugiej strony przedsiębiorcy mogą zmusić swoich pracowników do pracy w niepełnym wymiarze godzin lub na tydzień, ponieważ firma ma niekorzystną sytuację ekonomiczną. W takich przypadkach niepełne zatrudnienie nazywa się wymuszonym. Niewielka liczba godzin pracy znacznie obniża płace i obniża standard życia, ale pomimo tego, podczas gdy pracownik jest oficjalnie zarejestrowany jako pracownik, nie może uzyskać statusu bezrobotnego ani pomocy materialnej od państwa.
Warunkowe zatrudnienie lub nieprzewidywalna prekarizacja
Termin „prekarizacja” oznacza „wątpliwość”, „bez gwarancji”, „niestabilność”. Jego istotą jest to, że pracodawca przyjmuje pracownika, zapewnia mu miejsce pracy, ustala wynagrodzenie, ale umowa o pracę jest sporządzana tylko na ściśle określony czas lub działalność pracownika jest planowana na podstawie umowy, na telefon, na podstawie umowy leasingu (wynajem przez agencję) bez gwarancji), przez pracowników (pracownicy są zarejestrowani w jednej organizacji i wykonują pracę w innej). We wszystkich tych przypadkach, nawet jeśli pracownik jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu, pracownik jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, w dowolnym momencie jego praca może zostać zakończona. W takim przypadku pracodawca nie ponosi praktycznie żadnej odpowiedzialności za swoje „wstępne”, a dla pracowników takie pełne zatrudnienie jest bardzo warunkowe.
Stałe zatrudnienie
Ta koncepcja oznacza gwarantowany udział w procesie pracy przez bardzo długi czas, na przykład do przejścia na emeryturę. Jednocześnie pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze godzin może zostać na pewien czas zastąpiony pracownikiem zatrudnionym w niepełnym wymiarze godzin (bez utraty praw i świadczeń przewidzianych w umowie o pracę). Również stałe zatrudnienie nie wyklucza awansu pracownika w szeregach, zmiany zawodu (w ramach jednego przedsiębiorstwa) lub przejścia z jednego warsztatu do drugiego. Ten rodzaj zatrudnienia (pełne zatrudnienie) jest uważany za najbardziej zamożny. Gwarantuje wynagrodzenie pracowników, płatne urlopy, ubezpieczenie medyczne, zasiłki za długi okres pracy, za pracę w nadgodzinach. Ten rodzaj zatrudnienia pozwala firmie zmniejszyć rotację personelu, zatrudnić pracowników, którzy stale podnoszą swoje umiejętności, a tym samym jakość swoich produktów.
Wtórne zatrudnienie
Ta koncepcja oznacza praca w niepełnym wymiarze godzin dla tych, którzy mają główną pracę, a także dodatkowe dochody dla emerytów, studentów, gospodyń domowych. W państwie postsowieckim zatrudnienie wtórne stało się niezwykle popularne w okresie pierestrojki, kiedy społeczeństwo wstrząsnęły kataklizmy niszczycielskiej gospodarki, ludzie nie otrzymywali płac, a wynagrodzenie materialne nie nadążało za niekontrolowanym wzrostem cen.W takim przypadku pełne zatrudnienie oznacza pracę w niepełnym wymiarze godzin w głównym miejscu pracy (gdzie dana osoba jest oficjalnie zarejestrowana) oraz pracę dodatkową, to znaczy pracę w niepełnym wymiarze godzin. W sumie osoba gromadzi wystarczającą liczbę godzin i otrzymuje akceptowalne wynagrodzenie. Teraz w tym trybie pracują miliony rosyjskich obywateli. W kraju są nawet centra, które pomagają znaleźć drugą pracę. Wśród oferowanych tam zawodów najpopularniejsze:
- ładowacz;
- środek czyszczący;
- naklejanie ulotek;
- Kurier
- opiekunka do dziecka (opieka nad dziećmi na godzinę);
- merchandiser;
- promotor;
- kasjer.
Dla wielu udział w dodatkowym procesie pracy pomaga znacznie poprawić ich sytuację finansową. Jednak dla młodych ludzi ten sposób pracy nie jest szczególnie dobry w tym sensie, że nie ujawnia kreatywnego potencjału, nie pomaga w zdobywaniu i doskonaleniu umiejętności zawodowych.
Część etatu
Ta koncepcja ma wiele wspólnego z niepełnym zatrudnieniem, ale istnieją pewne różnice. Obecnie istnieje kilka interpretacji zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin:
- Jest to praca obywateli na stanowiskach, których poziom jest niższy niż ich kwalifikacje i umiejętności zawodowe. Można przytoczyć takie przesadzone przykłady: lekarz pracuje jako pielęgniarka, profesor jako dozorca, prawnik jako dozorca. I chociaż ludzie mogą pracować na pełnych etatach, które nie odpowiadają ich potencjałowi, ich rodzaj zatrudnienia nie może być nazwany „pełnym etatem”, choćby dlatego, że nie otrzymują odpowiedniej rekompensaty materialnej.
- Jest to praca przymusowa w niepełnym wymiarze godzin, ponieważ osoby poszukujące pracy nie mogą znaleźć nic lepszego.
- Jest to jeden z aspektów ukrytego bezrobocia (długi urlop bez alimentów, praca sezonowa lub tymczasowa).
Zatrudnienie w cieniu
U ludzi nazywa się to „pozostawioną pracą”, „sabotka”. W rzeczywistości jest to wszelka działalność zarobkowa, z której dochody przechodzą organy podatkowe. Bardzo często ukryty przed płaceniem podatków przez działalność pracowniczą zapewnia pełne zatrudnienie pracownika. Jednak nie tylko nie zmniejsza, ale wręcz przeciwnie, znacznie zwiększa bezrobocie, ponieważ wielu przedsiębiorców zatrudnia bez rejestracji migrantów, pozbawiając w ten sposób wolnych miejscowych ludności.
Tak zwane samozatrudnienie jest ściśle związane z zatrudnieniem pozornym, które obejmuje nieformalnie należycie wynajęte mieszkanie, sprzedaż produktów z ich działek i tym podobne.
Zdalne zatrudnienie
Ten rodzaj pracy nazywany jest również pracą na odległość. Wcześniej polegało to na tym, że niektóre organizacje wysyłały zestawy części pocztą do osób, które chciałyby poprawić swoją sytuację finansową, z których konieczne było składanie wiecznych piór, klejów i tym podobnych. Wraz z pojawieniem się komputerów praca na odległość zyskała setki odmian i imponujących proporcji. Do chwili obecnej zdalne zatrudnienie w pełnym wymiarze godzin wymaga poświęcenia tak dużej ilości czasu pracy w wyniku otrzymania oczekiwanego wynagrodzenia za jego pracę, co może zapewnić dobrobyt materialny. W praktyce w większości przypadków zdalne zatrudnienie ma charakter drugorzędny, częściowy, niepełny i prawie zawsze występuje w cieniu.
Teorie pełnego zatrudnienia w makroekonomii
Jak widzimy, nie zawsze pełne zatrudnienie oznacza, że dana osoba ma miejsce pracy, w którym pracuje na pełny etat. Oznacza to, że daną osobę można uznać za bezrobotną, chociaż w rzeczywistości bierze udział w procesie pracy i otrzymuje za to wynagrodzenie. Jednocześnie nie zawsze posiadanie pracy oznacza pracę w pełnym lub nawet niepełnym wymiarze godzin dla pracownika, który jest faktycznie bezrobotny.
Wszystko to komplikuje określenie stopy bezrobocia i właściwe planowanie rozwoju gospodarczego państwa.W związku z tym wiodący ekonomiści twierdzą, że nie ma możliwości „dostrojenia” struktury gospodarki, która zapewni powszechne pełne zatrudnienie i wyeliminuje bezrobocie. Zamiast tego proponują ustanowienie stałych norm zwiększania podaży pieniądza, a tym samym kontrolowania inflacji, co z kolei umożliwi utrzymanie naturalnego poziomu bezrobocia. Inni sugerują zmniejszenie roli związków zawodowych, usunięcie ram wolnej konkurencji i ograniczenie płatności dla bezrobotnych.
Prognozy
W całej historii współczesnego społeczeństwa bezrobocie zawsze istniało (z wyłączeniem okresów dwóch wojen światowych), ale jego stopy wzrostu albo znacznie wzrosły, a następnie spadły do dopuszczalnych wartości, które warunkowo przyjęto na zero. Tak było w Europie w latach 50. i 60., a już w latach 70. stopa bezrobocia gwałtownie wzrosła, co wielu ekonomistów przypisuje gwałtownemu wzrostowi płac i cen jednocześnie.
Jednym ze skutecznych sposobów ustanowienia pełnego zatrudnienia w krajach rozwiniętych i zminimalizowania bezrobocia jest tzw. Redukcja płac dla pracowników i niższe ceny dla przedsiębiorstw. Drugi sposób nazywany jest przez państwa polityką fiskalną. Wyrażane są jednak wątpliwości, że nawet przy zastosowaniu tych metod regulacji możliwe będzie przywrócenie stopy bezrobocia w latach 50–60. Powodem tego są zmienne kursy walut, przepełnienie kapitału, które wpływa handel zagraniczny sprzeczności w zakresie opieki społecznej i zabezpieczenia społecznego.
